Indosaurus

Z Encyklopedia Dinozaury.com
Skocz do: nawigacja, szukaj

Autor: Korekta:
Kamil Kamiński


Indosuchus (indozuch)
Długość: ?
Masa: ?
Miejsce występowania: Indie, Madhya Pradesh

(formacja Lameta)

Czas występowania ok. 71-65,5 Ma

późna kreda (mastrycht)

Systematyka Dinosauria

Theropoda

Ceratosauria

Abelisauroidea

Abelisauridae

Abelisaurinae [1]

Indosuchus.jpg

Rekonstrukcja Indosuchus. Być może indozaur wyglądał podobnie

(o ile w ogóle są to oddzielne taksony).

Autor: FunkMonk (Michael B.H). [2].

Wstęp

Indosaurus to jeden z wielu rodzajów słabo poznanych abelizaurydów, który żył w późnej kredzie mastrychcie na terenach obecnych Indii. Początkowo uznawany za allozauroida, obecnie uważany jest za przedstawiciela Abelisauridae. Ze względu na skąpość materiału kopalnego, przez wielu badaczy był traktowany jako nomen dubium.

Materiał kopalny

Holotyp (GSI K27/565) to kości czołowe, ciemieniowe i puszka mózgowa.

Etymologia

Nazwa Indosaurus pochodzi od kraju, w którym odkryto jego szczątki i oznacza "jaszczura z Indii" [z gr. Indos (Indie) i sauros (jaszczur)]. Epitet gatunkowy honoruje paleontologa Charlesa Matleya.

Odkrycie, historia badań i ważność taksonu

Rekonstrukcja fragmentu czaszki indozaura. Autor: Ghedoghedo [1].

Indosaurus został nazwany w 1933 r. przez słynnego niemieckiego paleontologa Friedricha von Huene oraz Charlesa Alfreda Matleya jako allozauryd. W 1978 r. Sankar Chatterjee uznał go za megalozauryda, gdyż ta grupa teropodów pełniła wówczas funkcję „taksonu-kosza na śmieci” (takson, do którego włączano większość gatunków dinozaurów drapieżnych o niepewnej klasyfikacji). Autor ten stwierdził wówczas wyraźne różnice między nim a pochodzącym z tej samej formacji Indosuchus, którego sklasyfikował jako tyranozauryda. Później jednak Novas i in. (2004) wskazali, że różnice te mogą być związane z ontogenezą lub być przejawem zwykłej zmienności osobniczej. Powołali się w tym miejscu na znaczą zmienność między poszczególnymi okazami innego abelizauryda Majungasaurus z Madagaskaru. Carrano i Sampson (2008) wspominają też, że niektóre z pozornych różnic mogą wynikać z różnego sposobu zachowania kości. Ich zdaniem Indosaurus , Rajasaurus i Lametasaurus mogą być synonimami, choć dwa pierwsze z nich potraktowali w swojej analizie jako odrębne rodzaje. W 2010 r. Novas i in. uznali Indosuchus i Indosaurus za nomina dubia z powodu fragmentaryczności materiału opisanego przez von Huene i Matleya, jego zagubienia oraz niemożności wskazania żadnych autapomorfii. Mimo to, niepublikowane badania Dalmana i Gishlicka (2011) wskazują, że Indosuchus i Indosaurus nie tworzą kladu, co wskazywałoby, że są to jednak oddzielne taksony. Kwestia ważności indozaura, podobnie jak kilku innych abelizaurydów z formacji Lameta jest więc wciąż niejasna.

Spis gatunków

Indosaurus Huene, 1931 vide Huene i Matley, 1933 nomen dubium?
I. matleyi Huene, 1931 vide Huene i Matley, 1933 nomen dubium?

Bibliografia

Carrano, M.T., Sampson, S.D. (2008). "The Phylogeny of Ceratosauria (Dinosauria: Theropoda)". Journal of Systematic Palaeontology. 6 (02): 183–236. doi:10.1017/S1477201907002246

Chatterjee, S. (1978) "Indosuchus and Indosaurus, Cretaceous carnosaurs from India", Journal of Paleontology 52(3): 570-580

Dalman, S., Gishlick, A. (2011) Theropod material from Lameta, India, in the collection of the American Museum of Natural History and its bearing on the diagnosis and phylogenetic and taxonomic status of Indosuchus raptorius”. Journal of Vertebrate Paleontology. Program and Abstracts 2011, 95.

Mortimer, M. (2005 z późniejszymi zmianami) [3].

Novas, F. E., Agnolín, F. L. & Bandyopadhyay, S. (2004) "Cretaceous theropods from India: a review of specimens described by Huene and Matley (1933)" Revista del Museo Argentino de Ciencias Naturales, nuevo serie, 6(1), 67-103.

Novas, F.E., Chatterjee, S., Rudra, D.K., Datta, P.M. (2010). "Rahiolisaurus gujaratensis, n. gen. n. sp., A New Abelisaurid Theropod from the Late Cretaceous of India". W: Saswati Bandyopadhyay (ed.): New Aspects of Mesozoic Biodiversity. Springer Berlin / Heidelberg, 45–62. doi:10.1007/978-3-642-10311-7