Pleurocoelus
| Autor: | Korekta: |
| Tomasz Sokołowski | Marcin Szermański |
| Pleurocoelus (pleurocel) | |
|---|---|
| Długość: | 15 (22?) m |
| Masa: | ? t |
| Miejsce występowania: | USA (?Kolumbia, Maryland, ?Teksas, Utah) |
| Czas występowania | 125-99,6 Ma |
| Systematyka | Dinosauria |
| Plik:Astrodon.jpg
Autor: Gregory Paul w Carpenter i Tidwell, 2005 Astrodon johnsoni - starszy synonim Pleurocoelus. Rekonstrukcja według G. Paula; skala 1 m: A dla młodocianego, B dla dorosłego | |
Wstęp
Pleurocoelus to rodzaj zauropoda, którego w powszechnej opinii młodszym synonimem jest inny zauropod o nazwie Astrodon. Jak jednak się okazuje, jest dokładnie odwrotnie - a więc to pleurocel jest z punktu widzenia nauki nieważny.
Taksonomia i ważność gatunków
Rodzaj obejmujący 4 gatunki, którego osobniki były odnajdywane na trzech kontynentach: Ameryce Północnej, Afryce i Europie. Taki rozrzut jest co najmniej podejrzany - prawdopodobnie co po niektóre okazy nie reprezentowały rodzaju Pleurocoelus. Pozostałości osobnika z Teksasu były bardzo duże, być może porównywalne z Sauroposeidon proteles.
P. nanus (środkowy apt - wczesny alb) znany jest z pozostałości co najmniej 6 osobników i elementów czaszki, jest wraz z P. altus (środkowy - późny apt; k. piszczelowa i strzałkowa) uważany za synonim Astrodon johnsoni. Co ciekawe, Upchurch i in. (2004) uznają go za starszy synonim (mający pierwszeństwo), natomiast Carpenter i Tidwell (2005) uznają astrodonta za ważnego. Właśnie ci drudzy mają prawdopodobnie rację, gdyż astrodont został opisany w 1865 roku, a pleurocel w 1888.
Kolejny gatunek - P. valdensis - opisany jedynie na podstawie zębów, obecnie obejmuje także kręgi grzbietowe i ogonowe z angielskich warstw Wealden na wyspie Wight w hrabstwie East Sussex. Są one jednak na tyle fragmentaryczne i słabo zachowane, że uniemożliwiają ustalenie dokładnej pozycji systematycznej. Nie są także diagnostyczne, a więc takson ten jest nomen dubium (Upchurch i in., 2004). Jednak gatunek ten uważany jest niekiedy za bazalnego przedstawiciela tytanozaurów lub tytanozauriformów.
Ostatni gatunek, P. montanus, jest uważany za synonim Camarasaurus grandis.
Etymologia
Nazwa rodzajowa Pleurocoelus najprawdopodobniej została zaczerpnięta z tzw. pleuroceli - otworów w kręgach zmniejszających ich ciężar. Znaczenia epitetów poszczególnych gatunków: nanus - jego materiał kopalny należy do osobnika młodocianego; altus - jego materiał kopalny należy z kolei do osobnika dorosłego; valdensis - ?; montanus - ze stanu Montana.
Spis gatunków
| Pleurocoelus | Marsh, 1888 | = Astrodon | Johnson, 1859 | nomen dubium ? |
| P. nanus | Marsh, 1888 | = Astrodon johnsoni | (Johnson) Leidy, 1865 | nomen dubium ? |
| P. altus | Marsh, 1888 | = Astrodon johnsoni | (Johnson) Leidy, 1865 | nomen dubium ? |
| P. valdensis (nomen dubium) | Lydekker, 1889 | ?= "Astrodon" valdensis | =Pelorosaurus conybearei | Melville, 1849 |
| P. montanus | Marsh, 1896 | = Camarasaurus grandis | (Marsh, 1877) |
Bibliografia
Carpenter K., Tidwell V., 2005. Reassessment of the Early Cretaceous Sauropod Astrodon johnsoni Leidy, 1865 (Titanosauriformes). Thunder - Lizards, the Sauropodomorph Dinosaurs. Tidwell V., Carpenter K. Part One, sauropods old and new, 78-114
Upchurch P., Barrett P.M., Dodson P. (2004) Sauropoda. [w:] David B. Weishampel, Peter Dodson, Halszka Osmólska (red.): "The Dinosauria". Wyd. drugie. Berkeley: University of California Press
