Sciurumimus

Autorzy:

Adrian Sztuba, Maciej Ziegler, Kamil Kamiński

---

Sciurumimus (sciurumim)
Długość:	>71,9 cm (bardzo młody osobnik)
Masa:	?
Miejsce występowania:	Niemcy - Bawaria (górne warstwy formacji Rögling)
Czas występowania	ok. 155-152 Ma późna jura (późny kimeryd)
Systematyka	Dinosauria Saurischia Theropoda Tetanurae Orionides Megalosauroidea / Coelurosauria Megalosauridae / -
Holotyp Sciurumimus. Autor zdjęcia: Ghedoghedo. [3].
Mapa znalezisk:
Wczytywanie mapy… {"minzoom":false,"maxzoom":false,"mappingservice":"leaflet","width":"auto","height":"350px","centre":false,"title":"","label":"","icon":"","visitedicon":"","lines":[],"polygons":[],"circles":[],"rectangles":[],"wmsoverlay":false,"copycoords":false,"static":false,"zoom":4,"defzoom":14,"layers":["OpenStreetMap"],"overlaylayers":[],"resizable":false,"enablefullscreen":false,"scrollwheelzoom":true,"markercluster":false,"clustermaxzoom":20,"clusterzoomonclick":true,"clustermaxradius":80,"clusterspiderfy":true,"geojson":"","locations":[],"imageoverlays":null}

Wstęp

Sciurumimus to rodzaj późnojurajskiego teropoda z terenów dzisiejszych Niemiec. Dotąd znaleziono skamieniałości jednego, bardzo młodego osobnika. Jest on prawdopodobnie najprymitywniejszym znanym pierzastym teropodem.

Etymologia

Nazwa rodzajowa pochodzi od greckich słów Sciurus, czyli „wiewiórka”, oraz mimos, czyli „udający” lub „naśladowca”. Można przetłumaczyć ja więc jako „udający wiewiórkę”, co odnosi się do dużej ilości piór na ogonie, przez które przypominał on ogon wiewiórki. Nazwa gatunkowa (albersdoerferi) honoruje Raimunda Albersdörfera, który udostępnił ten okaz do badań.

Odkrycie i opis

Szczątki Sciurumimus zostały odkryte w kamieniołomie Rygol, w pobliżu Painten (Niemcy), w skałach formacji Rögling. Ich odnalezienie ogłoszono w 2001 r. Rok później Sciurumimus został nazwany i opisany przez zespół paleontologów pod kierownictwem znanego niemieckiego badacza dinozaurów Olivera Rauhuta.

Materiał kopalny

Holotyp (BMMS) BK 11- to bardzo kompletny szkielet młodego (juwenilnego) osobnika, wraz z odciskami piór. Brakuje tylko kilku ostatnich kręgów ogonowych.

Filogeneza

Z analizy Rauhuta i współpracowników wynika, że Sciurumimus był bazalnym przedstawicielem Megalosauridae (zob. podstawowy kladogram oraz dwa pozostałe: I i II). W 2013 roku analiza Godefroit i współpracownicy wykazała, że to jeden z najbardziej bazalnych przedstawicieli Coelurosauria (zob. kladogram). Jednak ich analiza skupiona była na celurozaurach i zawierała tylko nieliczne teropody spoza tej grupy. Również niepublikowana analiza Cau (2012 online), będąca podstawą analizy Godefroita i in., klasyfikuje Sciurumimus jako celurozaura.

Artystyczna wizja młodego osobnika. Autor: Arkady Rose [1].

Budowa

Odnaleziony osobnik był młody. Wskazują na to mi. niezrośnięte kości krzyżowe, niezrośnięte szwy między łukami a trzonami kręgów, grubo prążkowana powierzchnia kości, proporcje ciała (głowa jest proporcjonalnie duża a kończyny tylne małe) oraz regularny wzór zębów w kości szczękowej (prawdopodobnie żaden ząb nie został jeszcze zastąpiony przez nowy).

Holotyp osiągał długość 71,9 cm, natomiast sama czaszka - 7,9 cm. Była więc stosunkowo duża - dłuższa od kręgów szyjnych i stanowiła 156% długości kości udowej. Okno szczękowe było duże i przyśrodkowo zamknięte, jak u megalozaurydów. Oczodoły były największymi otworami czaszki. Zęby kości przedszczękowej były smukłe i pozbawione piłkowania, a zęby szczękowe - mocno zakrzywione i piłkowane tylko w dalszej części. Ich budowa przypominała budowę zębów bazalnych celurozaurów.

Zbliżenie czaszki holotypu. Autor zdjęcia: Ghedoghedo [2].

Łopatka była ponad dziesięć razy dłuższa, niż szeroka w najwęższym miejscu, czyli podobnie, jak u allozaurów i celurozaurów, ale inaczej, niż u megalozauroidów. Kończyny przednie były krótkie i masywne, co jest cechą typową dla przedstawicieli Megalosauroidea. Pierwszy palec był bardzo masywny, a paliczek I-1 – szerszy niż kość promieniowa, podobnie jak u kompsognatydów.

Oprócz skamieniałych kości i piór odnaleziono też fragmenty skóry na ogonie. W przeciwieństwie do Juravenator, była ona gładka i nie wykazuje wyraźnych śladów łusek. Pióra tworzyły grubą powłokę na grzbietowej stronie ogona i były dwa i pół razy wyższe niż kręgi ogonowe. Pióra mialy nitkowatą, stosunkowo prymitywną budowę.

Spis gatunków

Sciurumimus	Rauhut, Foth, Tischlinger i Norell, 2012
S. albersdoerferi	Rauhut, Foth, Tischlinger i Norell, 2012

Bibliografia

Cau, A. (2012 online) http://theropoda.blogspot.com/2012/07/sciurumimus-albersdoerferi-rauhut-et-al.html

Godefroit, P., Cau, A., Hu, D.-Y., Escuillié, F., Wu, W., & Dyke, G. (2013) "A Jurassic avialan dinosaur from China resolves the early phylogenetic history of birds" Nature, 498(7454), 359-362. doi:10.1038/nature12168.

Rauhut, O.W.M., Foth, C., Tischlinger, H. & Norell, M.A. (2012) "Exceptionally preserved juvenile megalosauroid theropod dinosaur with filamentous integument from the Late Jurassic of Germany" Proceedings of the National Academy of Sciences. doi:10.1073/pnas.1203238109.