Eoabelisaurus

Autor:

Dawid Mika, Łukasz Czepiński

Eoabelisaurus (eoabelizaur)
Długość:	6-6,5 m
Masa:	?
Miejsce występowania:	Argentyna (formacja Cañadón Asfalto)
Czas występowania	175,6-167,7 Ma środkowa jura (aalen-bajos)
Systematyka	Dinosauria Saurischia Theropoda Ceratosauria Abelisauridae
400px Ryc. 1. Rekonstrukcja eoabelizaura. © Pol & Rauhut, 2012
Mapa znalezisk:
Wczytywanie mapy… {"minzoom":false,"maxzoom":false,"mappingservice":"leaflet","width":"auto","height":"350px","centre":false,"title":"","label":"","icon":"","visitedicon":"","lines":[],"polygons":[],"circles":[],"rectangles":[],"wmsoverlay":false,"copycoords":false,"static":false,"zoom":4,"defzoom":14,"layers":["OpenStreetMap"],"overlaylayers":[],"resizable":false,"enablefullscreen":false,"scrollwheelzoom":true,"markercluster":false,"clustermaxzoom":20,"clusterzoomonclick":true,"clustermaxradius":80,"clusterspiderfy":true,"geojson":"","locations":[],"imageoverlays":null}

Plik:Eoabelisaurus2.jpg

Ryc. 2. Rekonstrukcja walczących eoabelizaurów.

© HodariNundu, 2012 [1]

Eoabelizaur (Eoabelisaurus) to jurajski średniej wielkości (6-6,5 m długości) teropod, którego odkrycie rzuciło nowe światło na filogenezę abelizaurydów. Został on opisany przez Diego Pola oraz Olivera M. W. Rauhuta w 2012.

Etymologia

Nazwa rodzajowa eoabelizaura pochodzi od greckiego słowa eos - świt i rodzaju Abelisaurus, typowego przedstawiciela Abelisauridae. Epitet gatunkowy (mefi) odnosi się zaś do Muzeum Paleontologii im. Egidia Feruglio, określanego skrótowo jako MEF.

Cechy diagnostyczne

Uwaga! Poniższy fragment przedstawia szczegółowe dane i może wymagać od Czytelnika znajomości fachowych pojęć anatomicznych.

Kość kwadratowa z zgrubiałą środkową tylną powierzchnią stawową i prawie równoległymi kłykciami, środkowe kręgi grzbietowe z podwójną, V-kszałtną blaszkę rozszerzającą się od parapofyzy do blaszki prezydiapofyzalnej, kość łokciowa z hypertroficznym (nadmiernie rozwiniętym) olecranon process, zajmującym ok. 30% jej powierzhcni, kość łonowa z wydłużonym otworem (dwa razy dłuższym niż wyższym) oraz dużym, skierowanym boczno-tylnie, wybitnie wypukłym ambiens process.

Materiał kopalny

Holotyp (MPEF PV 3990) zawiera prawie kompletny szkielet, w tym: tylną cześć czaszki, pięć kręgów szyjnych, dziewięć kręgów grzbietowych, kompletną kość krzyżową, dwadzieścia siedem kręgów ogonowych, oba wyrostki łopatkowo-krucze, obie kości ramienne, kość promieniową i łokciową, lewe i prawe tylne kości nadgarstka, lewe i prawe kości śródręcza (I-IV), pięć lewych paliczków kończyn przednich (w tym jeden pazur), sześć prawych paliczków kończyn przednich (w tym jeden pazur), kompletną obręcz miedniczną, obie kości piszczelowe, kość udową, kość strzałkową, kości stępu, kości śródstępu, dwanaście paliczków (w tym dwa pazury) lewej stopy, osiem paliczków (w tym jeden pazur) prawej stopy. Tylna część odnalezionego szkieletu jest artykulowana, zaś kończyny przednie, czaszka, pierwsze kręgi grzbietowe oraz wszystkie szyjne uległy przemieszczeniu. Czaszka oraz przednie kręgi przedkrzyżowe już w chwili odkrycia wystawały ze skały, uległy więc erozji. Znalezione szczątki należą do osobnika dorosłego lub starszego młodocianego.

Budowa

Dach czaszki eoabelizaura nie jest wyraźnie zgrubiały, brakuje też dowodów na obecność ornamentacji, charakterystycznej dla innych przedstawicieli Abelisauridae. Nie występuje otwór kości kwadratowej. Podobnie jak u innych ceratozaurów, przegroda między oczołami jest skostniała. Kręgi szyjne "wczesnego abelizaura" są krótkie i posiadają dwa otwory z każdej stronu trzonu. Ich wyrostki neuralne są niskie. Kość krzyżowa składa się z sześciu kregów. Wyrostek kruczy jest duży i półowalny. Kości ramienne nie są dobrze zachowane, jednakże zdradzają prymitywne cechy (np. brak redukcji). Kość łokciowa i promieniowa eoabelizaura uległy wprawdzie skróceniu, lecz morfologicznie dalej przypominają te występujące u bazalnych ceratozaurów. Dłonie posiadają dość zaawansowaną budowę (np. krótkie i masywne kości śródręcza, krótkie palce, brak tylnej gynglimoidal powierzchni stawowej). Pierwsza kość śródręcza jest ok. dwa razy krótsza od drugiej i najsmuklejsza ze wszystkich.

Pozycja systematyczna

Eoabelisaurus wg analizy filogenetycznej - której wyniki umieszczano w pracy go opisującej - jest najbardziej bazalnym przedstawicielem Abelisauridae.

Znaczenie odkrycia

Eoabelizaur to najstarszy pewny abelizauryd i zarazem jedyny niewątpliwy ich jurajski przedstawiciel. Jego odkrycie świadczy o sporym zróżnicowaniu ceratozaurów już w środku tego okresu i jest kolejną przesłanką za ówczesną radiacją adaptacyjną teropodów (zamaskowaną jednakże przez fragmentaryczny zapis kopalny).

Spis gatunków

Eoabelisaurus	Pol i Rauhut, 2012
E. mefi	Pol i Rauhut, 2012

Bibliografia

Diego Pol & Oliver W. M. Rauhut (2012). "A Middle Jurassic abelisaurid from Patagonia and the early diversification of theropod dinosaurs". Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences doi: 10.1098/rspb.2012.0660