Beipiaognathus
| Autor: | Korekta: |
| Kamil Kamiński |
| Beipiaognathus (bejpiaognat) | |
|---|---|
| Długość: | 1,6 m |
| Masa: | ? |
| Miejsce występowania: | Chiny - prowincja Liaoning |
| Czas występowania | ok. 130-112 Ma
wczesna kreda (barrem - apt) |
| Systematyka | Dinosauria |
Wstęp
Beipiaognathus to rodzaj niewielkiego celurozaura z wczesnej kredy Chin. Znany jest z jednego szkieletu, będącego niestety chimerą. Został opisany w 2016 r. przez zespół paleontologów: Hu Yuanchao, Wang Xuri i Huang Jiandong.
Etymologia
Nazwa Beipiaognathus pochodzi od chińskiego miasta Beipiao, oraz grackiego słowa gnathos, czyli „szczęka”.
Materiał kopalny
Holotyp (AGB4997) obejmuje czaszkę z żuchwą, kręgi szyjne, grzbietowe i ogonowe, niekompletną miednicę oraz kości kończyn.
Chimera
Andrea Cau (2016 online) wykazał, że szkielet Beipiaognathus to chimera, nieprawidłowo zmontowana z kości kilku okazów (obecne są np. trzy kości ramienne, a kość łopatkowo-krucza znajduje się na miejscu kości kulszowej), być może reprezentujących różne taksony. Przynależność do kompsognatydów, wskazywana przez autorów opisu, również jest bardzo wątpliwa. Przyporządkowanie to było oparte jedynie na dwóch cechach: wachlarzowatym kształcie wyrostków kolczystych kręgów grzbietowych oraz masywnym paliczku dłoni I-1. Pierwsza z nich jest obecna również u ornitomimozaurów, a druga m.in. u alwarezauroidów. Inne cechy, takie jak stożkowate i pozbawione piłkowania zęby, czy stosunkowo krótki ogon, wyraźnie odróżniają go od kompsognatydów. Wg Mortimera (2016 online), konieczne są dokładne badania tego okazu, które być może pozwolą określić, które kości można by wyznaczyć na ewentualny lektotyp tego zwierzęcia
Spis gatunków
| Beipiaognathus | Hu, Wang i Huang 2016. |
| T. packardensis | Hu, Wang i Huang 2016. |
Bibliografia
Cau, A. (2016 online) Lo status (pale)ontologico di Beipiaognathus. Theropoda. [1].
Hu, Y; Wang, X; Huang, J (2016). "A new species of compsognathid from the Early Cretaceous Yixian Formation of Western Liaoning, China.". Journal of Geology. 40: 191–196. [2].
Mortimer, M. (2016 online) [3].
