Nedcolbertia

Autor:	Korekta:
Kamil Kamiński

---

Nedcolbertia (nedkolbertia)
Długość:	>3 m
Masa:	>13 kg (młody osobnik)
Miejsce występowania:	USA, Utah (formacja Cedar Mountain, ogniwo Yellow Cat)
Czas występowania	ok. 129-125 Ma wczesna kreda (barrem)
Systematyka	Dinosauria Theropoda Tetanurae Coelurosauria ?Ornithomimosauria
Rekonstrukcja. Autor: Danny Cicchetti. [2]

Wstęp

Nedcolbertia to rodzaj zagadkowego teropoda, który żył podczas wczesnej kredy na terenach dzisiejszego stanu Utah w USA. Znamy trzy niepełne szkielety tego zwierzęcia. Mimo to pozostaje on słabo poznanym dinozaurem.

Etymologia

Nazwa Nedcolbertia honoruje paleontologa Edwina Colberta, który dla przyjaciół znany był jako „Ned”. Epitet gatunkowy pochodzi od Justina Hofmanna, chłopca z New Jersey, który był miłośnikiem dinozaurów i zwyciężył w konkursie sponsorowanym przez Discover Card.

Materiał kopalny

Holotyp (CEUM 5071) to niekompletny szkielet pozaczaszkowy młodego osobnika, obejmujący kilka kręgów ogonowych, niekompletne kończyny tylne, fragmenty miednicy i kończyn przednich oraz mniejsze niezidentyfikowane fragmenty.

Paratypy to dwa fragmentaryczne szkielety pozaczaszkowe nie w pełni wyrośniętych osobników (ang. subadult). CEUM 5072 obejmuje kilka fragmentarycznych kręgów grzbietowych i ogonowych, fragmenty miednicy, niekompletne kończyny tylne i kawałki dłoni. CEUM 5073 to kilka trzonów i innych fragmentów kręgów ogonowych, kilka częściowych szewronów oraz fragmenty obręczy barkowej i kończyn przednich (Kirkland i in., 1998).

Justin Hofmann, chłopiec, którego honoruje epitet gatunkowy nedkolbertii, trzyma w rękach kończynę tylną tego dinozaura. Autor zdjęcia: Jocuce [1].

Filogeneza

Kirkland i in. (1998) uznali nedkolbertię za bazalnego celurozaura bliskiego Ornitholestes. Wg analizy Dal Sasso i Maganuco (2011) tworzyła ona wraz z Aniksosaurus klad prymitywnych celurozaurów. W 2017 r. Brownstein zauważył, że Nedcolbertia dzieliła kilka synapomorfii z ornitomimozaurami i uznał ją za bazalnego przedstawiciela tego kladu.

Budowa

Nedcolbertia była niewielkim, lekko zbudowanym zwierzęciem o długich i smukłych kończynach tylnych. Żaden ze znalezionych okazów nie był w pełni dojrzały, nie wiemy więc jakie maksymalne rozmiary mogła osiągać. Niestety nie jest znany żaden element czaszki. Dłonie były wydłużone, z cienkimi paliczkami i zakończone pazurami, z których największy był pazur pierwszego palca. Jak u większości niewielkich teropodów, kość piszczelowa i strzałkowa była dłuższa od udowej. Bardzo wydłużone były również stopy, dorównujące długością podudziom. Świadczy to o przystosowaniu do szybkiego biegu. Ich palce były zaopatrzone w długie, asymetryczne pazury (Kirkland i in., 1998). Struktura arctometatarsus nie była w pełni rozwinięta. Kręgi ogonowe były wydłużone, podobnie jak u ?innych ornitomimozaurów (Brownstein, 2017).

Spis gatunków

Nedcolbertia	Kirkland, Britt, Whittle, Scott Madsen i Burge, 1998
N. justinhofmanni	Kirkland, Britt, Whittle, Scott Madsen i Burge, 1998

Bibliografia

Benson, R. B. J., Campione, N. E., Carrano, M. T., Mannion, P. D., Sullivan, C., Upchurch, P. & Evans, D. C. (2014). "Rates of Dinosaur Body Mass Evolution Indicate 170 Million Years of Sustained Ecological Innovation on the Avian Stem Lineage" PLoS Biology, 12(5), e1001853. doi:10.1371/journal.pbio.1001853.

Brownstein, C.D. (2017). "Redescription of Arundel Clay ornithomimosaur material and a reinterpretation of Nedcolbertia justinhofmanni as an "Ostrich Dinosaur": biogeographic implications". PeerJ. 5: e3110. doi:10.7717/peerj.3110.

Dal Sasso, C. & Maganuco, S. (2011). "Scipionyx samniticus (Theropoda: Compsognathidae) from the Lower Cretaceous of Italy: Osteology, ontogenetic assessment, phylogeny, soft tissue anatomy, taphonomy and palaeobiology" Memorie della Società Italiana di Scienze Naturali e del Museo Civico di Storia Naturale di Milano, XXXVII(I), 1-281.

Kirkland, J.I., Britt, B.B., Whittle, C.H., Madsen, S.K. & Burge, D.L. (1998). "A small coelurosaurian theropod from the Yellow Cat Member of the Cedar Mountain Formation (Lower Cretaceous, Barremian) of Eastern Utah" [w:] Lucas, G.S., Kirkland, J.I. & Estep, J.W. (red.) "Lower and Middle Cretaceous Terrestrial Ecosystems" New Mexico Museum of Natural History and Science Bulletin, 14, 239-247.