Heyuannia
Autor: | Korekta: |
Mateusz Tałanda |
Heyuannia (hejuannia) | |
---|---|
Długość: | 2 m |
Wysokość: | około 80 cm |
Masa: | około 60 kg |
Miejsce występowania: | Chiny - prowincja Guangdong |
Czas występowania | około 72-66 Ma |
Systematyka | Theropoda |
| |
Mapa znalezisk: | |
Wczytywanie mapy…
|
Wstęp
Hejuannia (łac. Heyuannia huangi) to rodzaj owiraptorozaura, który żył podczas późnej kredy w Chinach. Nazwa rodzajowa pochodzi od nazwy pobliskiego miasta Heyuan, zaś epitet gatunkowy został nadany na cześć Donga Huang'a - dyrektora muzeum w Heyuan. Bardzo pomógł on w wykopaliskach, które doprowadziły do odkrycia hejuannii.
Materiał kopalny
Typowy i zarazem jedyny gatunek, H. huangi, został opisany przez Junchanga Lü'a w 2002 roku. Szczątki, którymi dysponował, to holotyp (HYMV1-1) oraz paratypy (HYMV1-2, HYMV1-3, HYMV1-4 i HYMV1-5) znalezione w osadach formacji Dalangshan. Reprezentują one większość szkieletu - brakuje jednak części czaszki oraz większości ogona. Potem znaleziono jeszcze więcej osobników. Jeden z nich to miednica z dwoma jajami, które były gotowe do złożenia w gnieździe. Inne to na przykład dwa embriony zachowane w jajach. Do hejuannii należało wiele jaj nazywanych Macroolithus yaotunensis, które odkryto w tej samej formacji. Hejuannia jest jednym z nielicznych przykładów dinozaura, który jest znany zarówno ze szkieletu jak i skamieniałych jaj.
Budowa
Hejuannia była mała jak na dinozaura. Nie miała grzebienia na głowie, podobnie jak Khaan i Conchoraptor. Jej szyja była długa i składała się z 13 kręgów. 12 miał skrócony odcinek grzbietowy. Odcinek krzyżowy był z kolei długi, bo składał się z ośmiu kręgów. Jest to rekord wśród znanych owiraptorozaurów. Pierwszy i drugi palec miały podobną długość w dość krótkich kończynach przednich. Kość łopatkowokrucza i jej kontakt z mostkiem przypominały budową strusie i archeopteryksa. Mostek nie miał grzebienia jak u latających ptaków. Noga miała długą piszczel jak u innych małych teropodów. Jaja miały ponad 17 cm długości i do 8 szerokości. Skorupka miała 1,6 mm grubości. Na zewnątrz zdobiona była charakterystyczną ornamentacją.
Paleobiologia i ewolucja
Hejuannia pod wieloma względami przypominała dzisiejsze strusie. Biegała szybko na dwóch nogach i chwytała pokarm swym bezzębnym dziobem. Zakładając, że miała podobną dietę, odżywiała się nasionami, gałązkami, kwiatami i owocami. Od czasu do czasu mogła sobie urozmaicać dietę małymi zwierzętami.
Dzięki hejuannii wiele dowiedzieliśmy się o rozmnażaniu dinozaurów, zwłaszcza tych najbliżej spokrewnionymi z ptakami. Pierwsze dinozaury prawdopodobnie budowały gniazda w postaci kopców. Tak robią po dziś dzień krokodyle. Jaja są w takich gniazdach przykryte osadem i materiałem roślinnym. Jednocześnie, kto widział kiedyś ptasie gniazdo ten wie, że jaja w nim są odkryte. Musiało więc w linii dinozaurów prowadzącej do ptaków dojść do zmiany. Bezpośrednim dowodem na to są gniazda troodonta, które były wykopane w ziemi, ale przynajmniej częściowo odkryte. Czy hejuannia miała podobne gniazda co troodon? Paleontolodzy znaleźli kilka wskazówek, że tak było. Wyraźnie sugeruje to porowatość jaj, która jest najwyższa w środkowej części, a także ogólny układ gniazda.
Kolejna wskazówka to liczba i rozmiar jaj w gnieździe. Szacuje się, że hejuannia składała jaja o objętości 260 centymetrów sześciennych i masie 276 gram. Dla porównania jajo kury ma zazwyczaj ponad 50 centymetrów sześciennych i niecałe 60 gram. Dzięki ułożeniu jaj w gnieździe, a także miednicy z zachowanymi w środku jajami, wiemy że hejuannia składała dwa jaja na raz. Jaj w gnieździe nie było jednak dwóch lecz znacznie więcej. Nie mogły być wszystkie złożone od razu. Musiał je składać jeden osobnik przez długi czas lub do jednego gniazda dokładało się kilka osobników. Gniazdo nie mogło być wtedy zasypane, bo są one ułożone równo, jedno obok drugiego. Ujawniło to także kolejną interesującą cechę hejuannii. Dwa jaja w miednicy były ułożone obok siebie, a nie jedno za drugim, a więc hejuannia miała czynne oba jajowody. Jest więc doskonałym ogniwem przejściowym między typowymi gadami, które mają oba jajowody aktywne i składają wiele jaj jednocześnie, a większością ptaków, które używają tylko jednego jajowodu i składają na raz zaledwie jedno jajo.
Następną cechą, która różni ptaki od gadów to kolor jaj. Gady, a także szczerbaki, składają białe jaja. Natomiast ptaki mają zazwyczaj jaja kolorowe - od kremowych po niebieskie. Często są na nich dodatkowe ciemne plamki, o czym łatwo się przekonać oglądając jaja przepiórek w supermarkecie. Wydawało się, że nigdy nie dowiemy się jak to było u wymarłych dinozaurów. Wszystko się jednak zmieniło na skutek badań zespołu Martina Sandera pod przewodnictwem Jasminy Wiemann. Zbadali oni skład chemiczny skorupek jaj hejuannii i wykryli takie związki jak protoporfiryna i biliwerdyna. Są to niewielkie cząsteczki należące do pigmentów składających się z czterech pierścieni pirolowych. Odpowiadają one za czerwono-brązowy kolor kurzych jaj i błękitu brylantowego w jajach rudzika i emu. Zatem kolorowe jaja pojawiły się jeszcze przed powstaniem ptaków, u ich dinozaurzych przodków.
Jak to się stało, że te cząsteczki dające kolor skorupom przetrwały ponad 66 milionów lat? Protoporfiryna i biliwerdyna to dość proste związki. Są chemicznie stabilne. Ale, by wytrzymać tak długo, musiały być zamknięte w sieci kryształów węglanu wapnia, który budował skorupę jaja. Stało się tak pomimo utleniających warunków, jakie panowały w otaczającym jaja osadzie.
Co więcej, zespół Sandera odkrył, że największa zawartość protoporfiryny jest na najbardziej zewnętrznej części skorupy - w warstwie kutikuli, natomiast biliwerdyny było więcej w głębszych partiach. Zatem biliwerdyna odgrywała drugoplanową rolę w kolorze. Ale jaki on dokładnie był? Tego badacze nie są do końca pewni. Można jednak przyjąć, że mieścił się w zakresie od niebieskiego do zielonego. Być może protoporfiryna tworzyła plamki, które są efektem nierównomiernego odkładania tego pigmentu w warstwie kutikuli jaja.
Kolor jaj u ptaków nie jest czymś przypadkowym. Jest wyraźnym widzialnym sygnałem, czego dowodem są ptaki gniazdujące w jaskiniach. Ich jaja, będące w stałej ciemności, są białe. Ptaki często używają pigmentów na jajach jako kamuflażu by ukryć przed drapieżnikami swoje niewyklute potomstwo. To również potwierdza hipotezę, że hejuannia nie zakopywała swych jaj. Kolor jaj zależy od otoczenia gniazda i tego gdzie jest ono położone. Zielononiebieskie jaja hejuannii były prawdopodobnie ukryte wśród roślinności. Dzisiejsze ptaki z takim ubarwieniem jaj często mają dodatkowe przystosowania w zachowaniach społecznych np. opieka obu rodziców nad gniazdem lub opieka samca nad gniazdem jak u emu. Podobnie mogła zachowywać się hejuannia.
Spis gatunków
Heyuannia | Lü, 2002 |
---|---|
H. huangi | Lü, 2002 |
Bibliografia
Cheng, Y., Qiang, J., Wu, X., Shan, H. 2008. Oviraptorosaurian eggs (Dinosauria) with embryonic skeletons discovered for the first time in China. Acta Geologica Sinica, t. 82, nr 6, str. 1089-1094.
Lü, J. 2003. A new oviraptorosaurid (Theropoda: Oviraptorosauria) from the Late Cretaceous of southern China. Journal of Vertebrate Paleontology, t. 22, nr 4, str. 871-875.
Lü, J., Huang, D., Qiu, L. 2005. The Pectoral Girdle and the Forelimb of Heyuannia (Dinosauria: Oviraptorosauria). W: Carpenter (red.), The Carnivorous Dinosaurs. Wyd. Indiana University Press, str. 256-273.
Sato, T., Cheng, Y., Wu, X., Zelenitsky, D.K., Hsiao, Y. 2005. A pair of shelled eggs inside a female dinosaur. Science, t. 308, str. 375.
Wiemann, J., Yang, T., Sander, P.N.N., Schneider, M., Engeser, M., Kath-Schorr, S., Müller, C.E., Sander, P.M. 2015. The blue-green eggs of dinosaurs: How fossil metabolites provide insights into the evolution of bird reproduction. PeerJ PrePrints, t. 3, str. e1323. [1]