Jinyunpelta

Autor:	Kamil Kamiński
Korekta:	Paweł Konarzewski

---

Jinyunpelta (dżinjunpelta)
Dieta	roślinożerny
Miejsce	Chiny - Zhejiang (formacja Liangtoutang)
Czas	Trias 252 Jura 201 Kreda 145 66 ok. 106-96 Ma środek kredy (alb – cenoman)
Systematyka	Dinosauria Ornithischia Thyreophora Ankylosauria Ankylosauridae Ankylosaurinae
Zrekonstruowany szkielet Jinyunpelta. Fot. Kumiko [3]

Wstęp

Jinyunpelta to ankylozaur z przełomu wczesnej i późnej kredy Chin. Wg autorów opisu, jest najstarszy i najbardziej prymitywny przedstawiciel Ankylosaurinae. Został on nazwany w 2018 r. przez zespół paleontologów, którym przewodził Zheng Wenjie.

Materiał kopalny

Holotyp (ZMNH M8960) to prawie kompletna czaszka i niekompletny szkielet pozaczaszkowy, obejmujący kręgi szyjne, grzbietowe i krzyżowe, częściową maczugę ogonową, żebra, prawą, łopatkę, częściową prawą dłoń, lewą kość biodrową, obie k. kulszowe, lewą k. udową oraz osteodermy.

Paratyp (ZMNH M8963) to prawie kompletna maczuga ogonowa oraz lewe kości – strzałkowa i piszczelowa.

Etymologia

Nazwa Jinyunpelta pochodzi od okręgu Jinyun w Chinach oraz łacińskiego słowa pelta („tarcza”), w nawiązaniu do osteoderm chroniących ciało tego zwierzęcia. Epitet gatunkowy sinensis nawiązuje do miejsca odnalezienia szczątków, którym były Chiny.

Czaszka Jinyunpelta. Źródło: Zheng i in., 2018. [1].

Budowa

Jinyunpelta pod względem budowy nie odbiegała zbytnio od innych ankylozaurydów. Był to masywny, poruszający się czworonożnie opancerzony roślinożerca o niskim, szerokim ciele, z kostną maczugą na ogonie. Czaszka przypominała innych prymitywnych przedstawicieli tej rodziny, takich jak np. Gobisaurus czy Shamosaurus. Podobnie jak u nich, była dłuższa niż szersza, a pokrywające ją osteodermy nie dzieliły się na wyraźnie odrębne płyty. Pysk był jednak szerszy niż u gobizaura czy szamozaura. Jego przód był bezzębny i wyposażony w dziób o ostrych krawędziach. Dalej w głębi paszczy, w kocich szczękowych i zębowych znajdowały się rzędy zębowe, podobnie jak u innych ankylozaurów. Z tylu czaszki, z kości łuskowych i kwadratowo-jarzmowych wyrastały dwie pary rogów. Tak jak u wielu jej krewniaków, Jinyunpelta miała kilka otworów nosowych o niejasnym przeznaczeniu (zob. też Pinacosaurus#Czaszka). Niewielkie oczodoły miały półkolisty kształt.

Maczuga ogonowa Jinyunpelta. Źródło: Zheng i in., 2018. [2].

Szkielet pozaczaszkowy cechował się ciężką budową. Kręgi i żebra były masywne. Kończyny Jinyunpelta były krótkie i również mocno zbudowane. Dłonie miały po pięć palców. Pancerz składał się głównie z małych osteoderm o średnicy 0,5-2,5 cm. Zdarzały się jednak i większe, trójkątne płyty. Przestrzeń między nimi wypełniały wspomniane małe osteodermy. Maczuga ogonowa była duża i osiągała 45,5 cm długości i 43,1 cm szerokości. Patrząc z góry, miała z grubsza sześciokątny kształt. Tworzyło ją sześć osteoderm o prostokątnym kształcie.

Paleobiologia

Kubo i wspólnicy (2021) na podstawie śladów zużycia zębów wywnioskowali, że Jinyunpelta wykształciła złożone ruchy żujące szczęk. Taki mechanizm gryzienia pokarmu był znany u późnokredowych nodozaurydów i ankylozaurydów. Zdaniem badaczy ten sposób pobierania pokarmu mógł wykształcić się co najmniej w albie lub cenomanie. Był on również unikatowy wśród azjatyckich przedstawicieli Ankylosauridae. Zobacz też: Euoplocephalus#Odżywianie.

Spis gatunków

Jinyunpelta	Zheng, Jin, Azuma, Wang, Miyata i Xu, 2018
J. sinensis	Zheng, Jin, Azuma, Wang, Miyata i Xu, 2018

Bibliografia

Kubo, T., Zheng, W., Kubo, M. O., & Jin, X. (2021). "Dental microwear of a basal ankylosaurine dinosaur, Jinyunpelta and its implication on evolution of chewing mechanism in ankylosaurs". Plos one, 16(3), e0247969. doi:10.1371/journal.pone.0247969

Zheng, W., Jin, X., Azuma, Y., Wang, Q., Miyata, K., Xu, X. (2018). "The most basal ankylosaurine dinosaur from the Albian–Cenomanian of China, with implications for the evolution of the tail club". Scientific Reports. 8: Article number 3711. doi:10.1038/s41598-018-21924-7.