Paleobiogeografia

Paleobiogeografia – dział biogeografii zajmujący się badaniem rozmieszczenia organizmów na danym terenie w minionych epokach geologicznych oraz przyczyn, które te rozmieszczenie spowodowały. Różni się od typowej biogeografii posługiwaniem się skamieniałościami, a nie żywymi organizmami. Tworzy to szereg problemów, z którymi paleobiogeograf musi się zmierzyć. Skamieniałości to pozostałości po ciele lub aktywności żywego organizmu. Badacz musi najpierw sprawdzić, czy szczątki tego organizmu nie były przenoszone przed lub po jego fosylizacji, czy skamieniałości z różnych stanowisk są tego samego wieku, jakie było rozmieszczenie lądów i mórz w tamtej epoce (najczęściej dane paleogeograficzne są niedokładne) i jakie było środowisko w danym miejscu. Często brak jakiejś skamieniałości wynika z niesprzyjających fosylizacji warunków, a nie z braku danego organizmu na tym terenie. Dopiero po właściwej identyfikacji taksonomicznej i rozwiązaniu powyższych problemów paleobiogeograf może przystąpić do analizy rozmieszczenia wymarłych gatunków. Dlatego właściwa analiza paleobiogeograficzna jest bardzo trudna.
Paleobiogeografia pomaga szacować odległości między kontynentami w różnych epokach geologicznych. Pozwala też identyfikować dawne bariery geograficzne lub połączenia między lądami lub między morzami. Umożliwia także śledzenie tras przemieszczania się różnych grup organizmów. Pomaga także oszacować kiedy następowała wymiana faun między różnymi kontynentami lub morzami.