Arcovenator: Różnice pomiędzy wersjami
(aktualizacja) |
m |
||
Linia 59: | Linia 59: | ||
| colspan=2 | | | colspan=2 | | ||
<display_points type="terrain" zoom=5> | <display_points type="terrain" zoom=5> | ||
− | 43.5° N, 5.7° E | + | 43.5° N, 5.7° E~autostrada A8, Pourrières |
− | 43.5° N, 5.5° E | + | 43.5° N, 5.5° E~Trets-Pourcieux |
− | 41.1° N, 4.3° W | + | 41.1° N, 4.3° W~Armuña, zęby prawdopodobnie arkowenatora |
− | 42.3° N, 0.7° E | + | 42.3° N, 0.7° E~Blasi, zęby prawdopodobnie arkowenatora |
− | 42.7° N, 2.6° W | + | 42.7° N, 2.6° W~Laño, zęby prawdopodobnie arkowenatora |
− | 42.1° N, 0.2° W | + | 42.1° N, 0.2° W~Montrebei, zęby prawdopodobnie arkowenatora |
</display_points> | </display_points> | ||
|} | |} |
Aktualna wersja na dzień 19:50, 20 paź 2023
Autor: | Korekta: |
Bartosz Suchecki | Marcin Szermański |
Arcovenator (arkowenator) | |
---|---|
Długość: | ok. 5-6 m |
Masa: | ? t |
Miejsce występowania: | Francja - departament Var
(formacja Lower Argiles Rutilantes) Hiszpania - prowincja Segovia, Katalonia, (formacje Vegas de Matute, Arén, Vitoria, Posa) |
Czas występowania | 78-67 Ma
późna kreda (późny kampan-mastrycht) |
Systematyka | Dinosauria |
Rekonstrucja wyglądu Arcovenator. Autor: Nobu Tamura | |
Mapa znalezisk: | |
Wczytywanie mapy…
|
Wstęp
Arcovenator - teropod, którego szczątki odnaleziono we Francji i Hiszpanii. Żył w późnej kredzie. Gatunkiem typowym dla tego rodzaju jest Arcovenator escotae. Znany jest głównie z mózgoczaszki, która wielkością przypomina mózgoczaszkę karnotaura oraz mażungazaura. Na podstawie tych rozmiarów oszacowano długość tego drapieżnika. Zauważono również podobieństwo kręgów ogonowych u Arcovenator i mażungazaura.
Odkrycie i opis
Materiały kostne tego gatunku odkryte zostały we francuskim departamencie Var w Jas Neuf Sud wzdłuż autostrady A8 (pobliże wsi Pourrières) i opisane przez Tortosa wspólnie z innymi autorami. Zaklasyfikowany został jako nowy gatunek abelizauryda. Acrovenator jest bliżej spokrewniony z formami z Madagaskaru i Indii, niż abelizaurydami z Ameryki Południowej. Jednak wywodził się prawdopodobnie z południowoeuropejskiego genuzaura.
Materiał kopalny
Holotyp składa się z zębu, kręgu ogonowego, kości strzałkowej, kości piszczelowej, zaoczodołowej, łuskowej i mózgoczaszki. Przypisany materiał składa się z zębów i dwóch kręgów z przedniej części ogona. W Pourcieux niedaleko stanowiska z holotypem, znana była już wcześniej kość szczękowa abelizauryda. Pochodzi nawet z podobnych warstw. Prawdopodobnie był to ten sam gatunek, a przynajmniej ten sam rodzaj co arkowenator.
Oprócz tego znaleziono liczne zęby na terenie kilku stanowisk w Hiszpanii, które bardzo przypominają arkowenatora i prawdopodobnie do niego należały.
Etymologia
Nazwa tego teropoda pochodzi od nazwy rzeki Arc i łacińskiego słowa venator, czyli "myśliwy". Epitet gatunkowy "escoate" honoruje firmę Escota, która od 2006 roku zapewnia fundusze na wykopaliska. Nazwę nadano w 2014 roku.
Spis gatunków
Arcovenator | Tortosa, Buffetaut, Vialle, Dutour, Turini i Cheylan, 2014 |
---|---|
A. escotae | Tortosa, Buffetaut, Vialle, Dutour, Turini i Cheylan, 2014 |
Bibliografia
Filippi, L.S., Méndez, A.H., Juárez Valieri, R.D., Garrido, A.C. 2016. A new brachyrostran with hypertrophied axial structures reveals an unexpected radiation of latest Cretaceous abelisaurids, Cretaceous Research, t. 61, str. 209-219. [1]
Pérez-García, A., Ortega, F., Bolet, A., Escaso, F., Houssaye, A., Martínez-Salanova, J., de Miguel Chaves, C., Mocho, P., Narváez, I., Segura, M., Torices, A., Vidal, D., Sanz, J.L. 2015. A review of the upper Campanian vertebrate site of Armuña (Segovia Province, Spain). Cretaceous Research. doi:10.1016/j.cretres.2015.08.008
Torices, A., Currie, P.J., Canudo, J.I., Pereda-Suberbiola, X. 2015. Theropod dinosaurs from the Upper Cretaceous of the South Pyrenees Basin of Spain. Acta Palaeontologica Polonica, t. 60, nr 3, str. 611–626. [2]
Tortosa, T., Buffetaut, E., Vialle, N., Dutour, Y., Turini, E., Cheylan, G. 2014. A new abelisaurid dinosaur from the Late Cretaceous of southern France: Palaeobiogeographical implications. Annales de Paléontologie, t. 100, nr 1, str. 63-86. doi:10.1016/j.annpal.2013.10.003