Siamodon
Wersja niedokończona (Pokrewieństwo, Diagnoza)--Dino 21:07, 25 gru 2011 (CET)
| Autor: |
| Łukasz Czepiński |
| Siamodon (siamodont) | |
|---|---|
| Długość: | ~2 m |
| Masa: | ? |
| Miejsce występowania: | Tajlandia
(formacja Khok Kruat) |
| Czas występowania | 125-112 Ma |
| Systematyka | Dinosauria |
Ryc. 1. Holotyp Siamodon nimngami (PRC-4) - lewa kość szczękowa w widoku: a) bocznym, b) środkowym, c) grzbietowym. Skala: 50 mm. | |
Wstęp
Siamodon to zaawansowany iguanodont, żyjący we wczesnej kredzie na terenie dzisiejszej Tajlandii. Został opisany w 2011 roku przez Erica Buffetauta z mieszczącego się we Francji Geology Laboratory of Ecole Normale Supérieure i Varavudha Suteethorna z Palaeontological Research and Education Centre na Uniwersytecie Mahasarakham w Tajlandii.
Geologia i datowanie
Cały materiał kopalny, na podstawie którego wydzielono takson Siamodon nimngami pochodzi z kamieniołomu znajdującego się w wiosce Ban Saphan Hin, położonej blisko miasta Nakhon Ratchasima, w północno-wschodniej Tajlandii. W kopalniach z tego obszaru odsłaniają się skały formacji Khok Kruat w której gruboziarnisty piaskowiec kontynentalny deponowany był w środowisku rzecznym.
Bazując na skamieniałościach kręgowców i kopalnym pyłku, formacja Khok Kruat datowana jest na apt-alb (125-99 Ma)[1].
Zobacz: Datowanie formacji Khok Kruat w opisie Ratchasimasaurus
Paleoekologia formacji Khok Kruat
- Zobacz: Formacja Khok Kruat
Materiał kopalny
© Buffetaut & Suteethorn, 2011.
Holotyp: PRC-4 - niemal kompletna lewa kość szczękowa z sześcioma zębami.
Materiał przypisany: PRC-5 - izolowany ząb kości szczękowej, PRC-6 - puszka mózgowa.
Diagnoza
Holotyp (PRC-4)
Okazem holotypowym jest dobrze zachowana kość szczękowa (maxilla) - jedynie przedni i tylny koniec kości wykazuje ślady otarcia, przez co może być ona nieco niekompletna. Okaz ma kształt trójkąta równoramiennego (autorzy pracy piszą o tab-like bone - kości o kształcie wieszaka[2]), którego wierzchołek tworzony jest przez dwuwidlasty grzbietowy wyrostek (dorsal process; ryc. 1ab) kości szczękowej. Tylna krawędź wyrostka grzbietowego jest gładko zaokrąglona i wyraźnie tworzy przednią część brzegu stosunkowo dużego okna przedoczodołowego (antorbital fenestra; ryc. 1ab). Wyrostek grzbietowy jest odizolowany od powierzchni bocznej przez głęboką, podłużną bruzdę, rozciągającą się aż do poziomu wyrostku kości jarzmowej.
W widoku bocznym (ryc. 1a), mniej więcej w połowie wysokości znajduje się seria stosunkowo dużych, owalnych otworów, dochodzących do 5 mm długości, nad którymi znajduje się wybrzuszenie, na końcu którego znajduje się wyrostek kości jarzmowej (jugal process; ryc. 1a).
Znajdujące się w przedniej części kości szczękowej podłużne obniżenie najprawdopodobniej wskazuje na miejsce, na które zachodził tylny wyrostek kości przedszczękowej.
Na powierzchni środkowej (ryc. 1b) znajduje się dobrze zaznaczone, podłużne wybrzuszenie, rozciągające się od jednego do drugiego końca kości, a w przedniej części tworzące wydatną, przypominającą półkę, krawędź.
Zęby
Na wewnętrznej stronie kości szczękowej znajduje się seria otworów, będących otworami specjalnymi (special foramina). Najprawdopodobniej każdemu otworowi odpowiada jeden ząb[3]. Dokładna liczba otworów, a co za tym idzie, również i zębów nie jest łatwa do określenia, ponieważ w niektórych miejscach special foramina nie są wyraźne. Szacuje się jednak, że było ich co najmniej 25, a prawdopodobnie 27.
Sześć koron zębowych jest mniej lub bardziej widocznych w widoku bocznym (ryc. 1a, 2c). Ponieważ powierzchnia środkowa kości rozciąga się dalej niż boczna, zęby nie są widoczne w widoku środkowym. Są to niewytarte zęby zastępujące, które nie wystają ponad krawędź szczęk.
Zęby okazu holotypowego (ryc. 2c) mają korony o językowatym kształcie, na brzegach występuje silne ząbkowanie, o ząbkach o coraz mniejszych rozmiarach, im bliżej wierzchołka. Na językowej powierzchni korony widoczna jest bardzo wydatna krawędź, która kończy się na szczycie korony, a czasem również słabiej zaznaczone krawędzie drugorzędne.
Materiał przypisany (PRC-5)
Izolowany ząb (ryc. 2ab) o wysokości 28 mm, pochodzący z (najprawdopodobniej) prawej kości szczękowej, znaleziony w tej samej lokalizacji co holotyp. Jego izolacja umożliwia obserwację większej ilości szczegółów, niż u zębów nadal tkwiących w kości zębowej. Zachowała się tylko drobna część wąskiego korzenia zębowego. Szkliwo wydaje się być ograniczone jedynie do powierzchni wargowej. Zagłębienia środkowe i tylne przedstawiają miejsca, do których przylegały sąsiednie zęby - okaz zatem wchodził w skład baterii zębowej.
Materiał przypisany (PRC-6)
Dobrze zachowana puszka móżgowa z tej samej lokalizacji co holotyp, prawdopodobnie nalezy do Siamodon, możliwe, że do tego samego osobnika co kośc szczękowa, chcoiaż nie może to być calkowicie pewne, ponieważ kości nie zostały znalezione w ścisłym sąsiedztwie. Składa się z dolnej kości potylicznej (basioccipital), części kości potylicznych bocznych (exoccipital), kości potylicznej górnej (supraoccipital), kości ciemieniowych (parietal), k. klinowej bocznej (laterosphenoid), k. uszna tylna (opisthotic), k. uszna przednia (prootic), oczodołowo-klinowa (orbitosphenoid) i klinowa dolna (basisphenoid).
Pokrewieństwo
Siamodon różni się od bazalnych iguandoontów morfoologią zębów kości szczękowej, które są węższe i posiadają silnie zacznaczoną środkową podstawową krawęź, czasem z towarzystwem słabszych, dodatkowych krawędzi zamiast dystalnie przesuniętej nkrawędzi podstawowej i kilku krawędzi dodatkowych. DOdatkowo, k. szczękowa posiada zarys trójkąta równoramiennego, ze szczytem położonym mniej więcej w połowie długości, podczas gdy u wielu bazalnych form szczyt znajduje się bardziej w tylnej pozycji. maxilla siamodonta rtóżni sioę od hadrozaurydowych w powierzchni stawowej połączenia kości jarzmowej i pokrywa się dużą poiwerzchnią szwów na k. szczwekowej jest doatkwoo stosunkowo niska w porównaniu z większością hadrozaurydów, a zęby kości szczękwoej są węższe nioż u hadrozaurydów włączając w to formy bardziej bazalne niż Telmatosaurus. Kombinacja cech wiodocznych na maxilli dowodzi, że należy on do grupy zaawansowanych iguanodotnów, bliższych Iguanodon i spokrewionym formowm, ale dalszym niż hadrozaurydy, które były powszechne w późnej dolnej kredzie (np. Probactrosaurus, Equijubus, Altirhinus, Jinzhousaurus, Fukuisaurus, Shuangmiaosaurus i Peneloposaurus). Najbliższe podobieństwa widoczne są z Probactrosaurus mongoliensis (Rozhdestvensky, 1966) z formacji Dashuigou Mongolii Wewnętrznej (Chiny). Zęby maxilli saimodona są bardzo pdoobne do tych u “Probactrosaurus” mazongshanensis z wydatną środkową pierwotną krawędzią i silnie ząbkowanymi brzegami. U P. mongoliensis dodatkowo zachowane były oznaki dodatkowych krawędzi, analogicznie jak uj Siamodon. Kości szczękwoe są podobne, z identycznymi w kształcie wyrostkami kości jarzmowej. U P. gobiensis występowała 22-23 zęby, zaś u Siamdoon - więcej niż 25.
Paleobiogeografia iguanodontów
- Zobacz: Paleobiogeografia iguanodontów
Etymologia
Nazwa rodzajowa to połączenie słów: Siam (starożytna nazwa Tajlandii) i odous (gr. "ząb"). Pisowania odon ma na celu wskazanie podobieństwa do rodzaju Iguanodon. Nazwa gatunkowa (nimngami) honoruje Withayę Nimngama, który życzliwie podarował badaczom materiał kopalny siamodonta.
Spis gatunków
| Siamodon | Buffetaut i Suteethorn, 2011 |
|---|---|
| S. nimngami | Buffetaut i Suteethorn, 2011 |
Bibliografia
- ↑ Sattayarak, N., Srigulawong, S. & Patarametha. M. 1991. Subsurface stratigraphy of the non-marine Khorat Group, northeastern Thailand. In: GEOSEA VII Abstracts, angkok,, 36.
- ↑ Buffetaut, E. & Suteethorn, V., 2011. A new iguanodontian dinosaur from the Khok Kruat Formation (Early Cretaceous, Aptian) of northeastern Thailand. Annales de Paléontologie, 97 (1): 51-62.
- ↑ Edmund, A.G., 1957. On the special foramina in the jaws of many ornithischian dinosaurs. Contributions of the Royal Ontario Museum Division of Zoology and Palaeontology 48, 1–14..
