Isaberrysaura

Autor:	Korekta:
Mateusz Tałanda

Isaberrysaura (izaberryzaura)
Długość:	5-6 m
Wysokość:	?
Masa:	?
Miejsce występowania:	Argentyna - Patagonia (formacja Los Molles - niższa część)
Czas występowania	170 Ma środkowa jura (wczesny bajos)
Systematyka	Dinosauria Ornithischia Neornithischia
Rekonstrukcja izaberryzaury. Autor Nobu Tamura [1].
Mapa znalezisk:
Wczytywanie mapy… {"minzoom":false,"maxzoom":false,"mappingservice":"leaflet","width":"auto","height":"350px","centre":false,"title":"","label":"","icon":"","visitedicon":"","lines":[],"polygons":[],"circles":[],"rectangles":[],"wmsoverlay":false,"copycoords":false,"static":false,"zoom":4,"defzoom":14,"layers":["OpenStreetMap"],"overlaylayers":[],"resizable":false,"enablefullscreen":false,"scrollwheelzoom":true,"markercluster":false,"clustermaxzoom":20,"clusterzoomonclick":true,"clustermaxradius":80,"clusterspiderfy":true,"geojson":"","locations":[],"imageoverlays":null}

Wstęp

Izaberryzaura (łac. Isaberrysaura) to nazwa nadana prymitywnemu przedstawicielowi Neornithischia żyjącemu w środkowej jurze około 170 milionów lat temu na terenach obecnej Argentyny.

Materiał kopalny

Czaszka izaberryzaury widoczna od dołu (a,b) i od boku (c,d). Poniżej zdjęcia zębów z kości przedszczękowej (e) i szczękowej (f,g).

Typowy i jedyny gatunek, I. mollensis, został opisany przez zespół pod kierunkiem Salgado, na podstawie prawie kompletnej czaszki, sześciu kręgów szyjnych, 15 tułowiowych, odcinka krzyżowego z częścią kości biodrowej i niemal kompletnej łonowej, dziewięciu kręgów ogonowych, kawałka łopatki, żeber i niezidentyfikowanych fragmentów.

Budowa

Sama czaszka mierzyła 52 centymetry długości i 20 centymetrów szerokości na linii oczodołów. Jest prawie tak wysoka jak szeroka. Większość głowy stanowił długi pysk. Mieścił wiele asymetrycznych zębów (36 w górnej szczęce), które nie miały przerwy w postaci diastemy jak u innych Neornithischia, z wyjątkiem agilizaura. Ciągły rząd zębów występuje za to u prymitywnych tyreoforów takich jak scelidozaur albo emauzaur. Cała czaszka przypomina stegozaury pod wieloma względami. Jednak to podobieństwo tłumaczone jest konwergencją wynikającą z podobnej diety.

Pochodzenie nazwy

Nazwa rodzajowa Isaberrysaura honoruje Isabel Valdivia Berry, która zgłosiła znalezisko tego dinozaura. Gatunkowa pochodzi od miejsca znalezienia - stanowiska i formacji Los Molles.

Paleoekologia

Zawartość jelit izaberryzaury i rekonstrukcja całego zwierzęcia z zaznaczonym miejscem, gdzie były nasiona.

W miejscu trzewi izaberryzaury znaleziono dwa rodzaje nasion. Jest to pierwszy przypadek odnalezienia treści jelit u prymitywnego dinozaura ptasiomiedniczego. Większe nasiona należały do sagowców i składają się z trzech warstw. Zewnętrzna była mięsistą otoczką, druga była twarda, a trzecia tworzyła zarodek nasiona. Udało się je oznaczyć do grupy zamiowatych w obrębie sagowców. Skoro zachowała się mięsista otoczka, to nasiono musiało być połknięte bez żucia go, co jest zgodne z budową zębów izaberryzaury. Dzisiejsze słonie i pekariowate również zjadają nasiona sagowców, ale unikają gryzienia ich. Później ta miękka otoczka i tak jest trawiona. Skoro się zachowała, to oznacza, że znaleziony osobnik musiał połknąć te nasiona na krótko przed swoją śmiercią. Kolejna warstwa nasiona jest twarda i zapewnia mu bezpieczne przejście przez przewód pokarmowy zwierzęcia. Następnie nasiono jest wydalane na zewnątrz i w ten sposób zwierzę pomaga roślinie się rozprzestrzeniać. Kał dodatkowo stanowi nawóz dla kiełkującego nasiona.

Dzisiejsze sagowce produkują niebezpieczne toksyny (np. cycazyny), które przechowują w pniu, liściach i nasionach. W takich przypadkach, zewnętrzna, mięsista warstwa nasiona ma wysoki poziom tych toksyn. Pomimo tego jest jadalna, zwłaszcza dla dużych zwierząt takich jak dinozaury. Flora jelitowa tych gadów prawdopodobnie zawierała mikroorganizmy, które produkowały enzymy zdolne rozszczepiać cząsteczki cycazyn.

Izaberryzaura ma wyraźną heterodontyczność. Zakrzywione zęby z przodu pyska i lancetowate w głębi u dzisiejszych legwanów są skorelowane z mieszaną dietą, która zawiera zarówno materiał zwierzęcy jak i roślinny. Jednak w miejscu trzewi izaberryzaury znaleziono tylko nasiona. Może to być związane z porą roku, w której ten osobnik padł. Było to prawdopodobnie lato, kiedy rośliny owocowały. Nie wiemy niestety, co to zwierzę jadło przez pozostałą część roku.

Tereny, na których żyła izaberryzaura były porośnięte przez rośliny iglaste (zastrzalinowate, araukariowate i wymarłą rodzinę Cheirolepidiaceae), sagowce, benetyty i paprocie. Wskazują one na klimat umiarkowany wilgotny do ciepłego. Tworzyły one zarówno lasy jak i tereny otwarte, które zapewniały odpowiednią ilość pokarmu dużym roślinożernym dinozaurom.

Spis gatunków

Isaberrysaura	Salgado, Canudo, Garrido, Moreno-Azanza, Martínez, Coria i Gasca, 2017
Isaberrysaura mollensis	Salgado, Canudo, Garrido, Moreno-Azanza, Martínez, Coria i Gasca, 2017

Bibliografia

Salgado, L., Canudo, J.I., Garrido, A.C., Moreno-Azanza, M., Martínez, L.C.A., Coria, R.A., Gasca, J.M. 2017. A new primitive Neornithischian dinosaur from the Jurassic of Patagonia with gut contents. Scientific Reports, t. 7, nr art. 42778. doi: 10.1038/srep42778