Isaberrysaura
| Autor: | Mateusz Tałanda |
| Korekta: | Maciej Ziegler, Piotr Bajdek, Paweł Konarzewski |
| Isaberrysaura (izaberryzaura) | |
|---|---|
| Długość | 5-6 m |
| Dieta | roślinożerny |
| Miejsce | Argentyna - Neuquén
(formacja Los Molles - najwyższe warstwy) |
| Czas |
ok. 170 Ma |
| Systematyka | Dinosauria
? Thyreophora[1]/ ??? Neornithischia[2] |
 Rekonstrukcja Huayangosaurus. Isaberrysaura jako przedstawiciel Stegosauria mogła wyglądać ponownie. Autor: Nobu Tamura [1] | |
| Mapa znalezisk | |
Wczytywanie mapy…
| |
Wstęp
Izaberryzaura (łac. Isaberrysaura) to nazwa nadana prymitywnemu przedstawicielowi Neornithischia żyjącemu w środkowej jurze, około 170 milionów lat temu na terenach obecnej Argentyny. Możliwe, że Isaberrysaura jest jednym z niewielu znanych południowoamerykańskich przedstawicieli tyreoforów, a dokładniej stegozaurem.
Materiał kopalny
Typowy i jedyny gatunek, I. mollensis, został opisany przez zespół pod kierunkiem Salgado, na podstawie niekompletnego szkieletu o numerze katalogowym MOZ-Pv 6459 składającym się z: prawie kompletnej czaszki, sześciu kręgów szyjnych, 15 tułowiowych, odcinka krzyżowego z częścią kości biodrowej i niemal kompletnej łonowej, dziewięciu kręgów ogonowych, kawałka łopatki, żeber i niezidentyfikowanych fragmentów.
Budowa
Sama czaszka mierzyła 52 centymetry długości i 20 centymetrów szerokości na linii oczodołów. Jest prawie tak wysoka jak szeroka. Większość głowy stanowił długi pysk. Mieścił wiele asymetrycznych zębów (36 w górnej szczęce), które nie miały przerwy w postaci diastemy jak u innych Neornithischia, z wyjątkiem agilizaura. Ciągły rząd zębów występuje za to u prymitywnych tyreoforów takich jak scelidozaur albo emauzaur. Cała czaszka przypomina stegozaury pod wieloma względami. Jednak to podobieństwo tłumaczone jest konwergencją wynikającą z podobnej diety.
Pochodzenie nazwy
Nazwa rodzajowa Isaberrysaura honoruje Isabel Valdivia Berry, która zgłosiła znalezisko tego dinozaura. Gatunkowa pochodzi zapewne od miejsca znalezienia - stanowiska i formacji Los Molles.
Paleoekologia
W miejscu trzewi izaberryzaury znaleziono dwa rodzaje nasion. Jest to pierwszy przypadek odnalezienia treści jelit u prymitywnego dinozaura ptasiomiedniczego. Większe nasiona należały do sagowców i składają się z trzech warstw. Zewnętrzna była mięsistą otoczką, druga była twarda, a trzecia tworzyła zarodek nasiona. Udało się je oznaczyć do grupy zamiowatych w obrębie sagowców. Skoro zachowała się mięsista otoczka, to nasiono musiało być połknięte bez żucia go, co jest zgodne z budową zębów izaberryzaury. Dzisiejsze słonie i pekariowate również zjadają nasiona sagowców, ale unikają gryzienia ich. Później ta miękka otoczka i tak jest trawiona. Skoro się zachowała, to oznacza, że znaleziony osobnik musiał połknąć te nasiona na krótko przed swoją śmiercią. Kolejna warstwa nasiona jest twarda i zapewnia mu bezpieczne przejście przez przewód pokarmowy zwierzęcia. Następnie nasiono jest wydalane na zewnątrz i w ten sposób zwierzę pomaga roślinie się rozprzestrzeniać. Kał dodatkowo stanowi nawóz dla kiełkującego nasiona.
Dzisiejsze sagowce produkują niebezpieczne toksyny (np. cycazyny), które przechowują w pniu, liściach i nasionach. W takich przypadkach, zewnętrzna, mięsista warstwa nasiona ma wysoki poziom tych toksyn. Pomimo tego jest jadalna, zwłaszcza dla dużych zwierząt takich jak dinozaury. Flora jelitowa tych gadów prawdopodobnie zawierała mikroorganizmy, które produkowały enzymy zdolne rozszczepiać cząsteczki cycazyn.
Izaberryzaura ma wyraźną heterodontyczność. Zakrzywione zęby z przodu pyska i lancetowate w głębi u dzisiejszych legwanów są skorelowane z mieszaną dietą, która zawiera zarówno materiał zwierzęcy, jak i roślinny. Jednak w miejscu trzewi izaberryzaury znaleziono tylko nasiona. Może to być związane z porą roku, w której ten osobnik padł. Było to prawdopodobnie lato, kiedy rośliny owocowały. Nie wiemy niestety, co to zwierzę jadło przez pozostałą część roku.
Tereny, na których żyła izaberryzaura były porośnięte przez rośliny iglaste (zastrzalinowate, araukariowate i wymarłą rodzinę Cheirolepidiaceae), sagowce, benetyty i paprocie. Wskazują one na klimat umiarkowany wilgotny do ciepłego. Tworzyły one prawdopodobnie zarówno lasy jak i tereny otwarte, które zapewniały odpowiednią ilość pokarmu dużym roślinożernym dinozaurom.
Spis gatunków
| Isaberrysaura | Salgado, Canudo, Garrido, Moreno-Azanza, Martínez, Coria i Gasca, 2017 |
| I. mollensis | Salgado, Canudo, Garrido, Moreno-Azanza, Martínez, Coria i Gasca, 2017 |
Bibliografia
Salgado, L., Canudo, J.I., Garrido, A.C., Moreno-Azanza, M., Martínez, L.C.A., Coria, R.A., Gasca, J.M. 2017. A new primitive Neornithischian dinosaur from the Jurassic of Patagonia with gut contents. Scientific Reports, t. 7, nr art. 42778. doi: 10.1038/srep42778
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Han, F., Forster, C. A., Xu, X., & Clark, J. M. (2018). "Postcranial anatomy of Yinlong downsi (Dinosauria: Ceratopsia) from the Upper Jurassic Shishugou Formation of China and the phylogeny of basal ornithischians". Journal of Systematic Palaeontology, 16(14), 1159-1187.doi:10.1080/14772019.2017.1369185
- ↑ Saldago i in., 2017
- ↑ Dieudonné, P. E., Cruzado-Caballero, P., Godefroit, P., & Tortosa, T. (2021). "A new phylogeny of cerapodan dinosaurs". Historical Biology, 33(10), 2335-2355. doi:10.1080/08912963.2020.1793979
- ↑ Yang, Y., Wu, W., Dieudonné, P. E., & Godefroit, P. (2020). "A new basal ornithopod dinosaur from the Lower Cretaceous of China". PeerJ, 8, e9832. doi:10.7717/peerj.9832
- ↑ 5,0 5,1 Maidment, S.C.R., Raven, T.J., Ouarhache, D., Barrett, P.M. (2020). "North Africa's first stegosaur: Implications for Gondwanan thyreophoran dinosaur diversity". Gondwana Research, 77(82-97). doi:10.1016/j.gr.2019.07.007
- ↑ 6,0 6,1 Riguetti, F.J., Apesteguía, S. & Pereda-Suberbiola, X. (2022). "A new Cretaceous thyreophoran from Patagonia supports a South American lineage of armoured dinosaurs". Scientific Reports. 12 (1): 11621. doi:10.1038/s41598-022-15535-6
![[1]](https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Huayangosaurus_BW.jpg){kind=link}