Atsinganosaurus
Autor: | Korekta: |
Marcin Szermański | Maciej Ziegler |
Atsinganosaurus (atsinganozaur) | |
---|---|
Długość: | ok. 10(?) m |
Masa: | ? t |
Miejsce występowania: | południowa Francja - Aix-en-Provence |
Czas występowania | 74-70 Ma |
Systematyka | Dinosauria |
Wstęp
Atsinganosaurus to rodzaj późnokredowego zauropoda z terenów dzisiejszej południowej Francji. Jego szczątki są datowane na późny kampan, tj. na około 74-70 milionów lat. Odkryty został w osadach lokalizacji Velaux-La Bastide Neuve w Aix-en-Provence. Rodzaj wraz z jedynym, typowym gatunkiem Atsinganosaurus velauciensis został opisany w 2010 r. przez Géraldine Garcię i jej zespół.
Materiał kopalny
Holotyp atsinganozaura to cztery artykułowane bliższe kręgi grzbietowe (VBN.93.01.a, VBN.93.01.b, VBN.93.01.c, VBN.93.01.d). Znajdują się one obecnie w uniwersytecie w de Poitiers.
Materiał przypisany to 3 kręgi szyjne, kręg ogonowy, izolowany kręg grzbietowy, kość krzyżowa, kręgi ogonowe, łopatka, kość łopatkowo-krucza, 2 kości ramienne, piszczel, 2 kości śródstopia oraz 53 zęby.
Budowa i pokrewieństwo
Jak na przedstawiciela tytanozaurów jest smukły. Wyróżnia się od innych europejskich, późnokredowych przedstawicieli tej grupy zauropodów, takich jak Ampelosaurus, Lirainosaurus i Magyarosaurus niespotykaną kombinacją cech diagnostycznych. Jest od nich smuklejszy i mniej zaawansowany. Być może był blisko spokrewniony z Malawisaurus.
Etymologia
Nazwa rodzajowa Atsinganosaurus wzięła się od bizantyjskiego greckiego ατσινγανος, Cygana, w odniesieniu do późnokredowej migracji pomiędzy zachodnią a wschodnią Europą. Epitet gatunkowy velauciensis pochodzi z Velaucio – łacińskiej nazwy miasta Velaux, gdzie zostały odnalezione szczątki atsinganozaura.
Spis gatunków
Atsinganosaurus | Garcia, Amico, Fournier, Thouand i Valentin, 2010 |
---|---|
A. velauciensis | Garcia, Amico, Fournier, Thouand i Valentin, 2010 |
Bibliografia
Garcia, G., Amico, S., Fournier, F., Thouand, E. and Valentin, X. (2010). A new Titanosaur genus (Dinosauria, Sauropoda) from the Late Cretaceous of southern France and its paleobiogeographic implications. Bulletin de la Societe Geologique de France, 181(3): 269-277.