Bonapartenykus: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Dinozaury.com
Skocz do: nawigacja, szukaj
m
m
 
(Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika)
Linia 1: Linia 1:
 +
Do sprawdzenia.
 +
 
{{DISPLAYTITLE:''Bonapartenykus''}}
 
{{DISPLAYTITLE:''Bonapartenykus''}}
 
<small>
 
<small>
Linia 54: Linia 56:
 
| colspan=2 |
 
| colspan=2 |
 
<display_points type="terrain" zoom=3>
 
<display_points type="terrain" zoom=3>
Luis Beltran, Argentina|formacja [[Allen]], prowincja Río Negro, [[Argentyna]]|<small>''[[Bonapartenykus]] ultimus'' - '''MPCA, 1290''' ([[holotyp]]); MGPIFD-GR 166 i MGPIFD-GR 184.<br>
+
Luis Beltran, Argentina~formacja [[Allen]], prowincja Río Negro, [[Argentyna]]|<small>''[[Bonapartenykus]] ultimus'' - '''MPCA, 1290''' ([[holotyp]]); MGPIFD-GR 166 i MGPIFD-GR 184.<br>
 
</display_points>
 
</display_points>
 
|}
 
|}
Linia 96: Linia 98:
 
[[Kategoria:Kampan]]
 
[[Kategoria:Kampan]]
 
[[Kategoria:Mastrycht]]
 
[[Kategoria:Mastrycht]]
 +
[[Kategoria:Do sprawdzenia]]

Aktualna wersja na dzień 22:52, 31 mar 2024

Do sprawdzenia.


Autor: Korekta:
Dawid Mazurek

Dawid Mika

Maciej Ziegler


Bonapartenykus (bonapartenyk)
Długość: ok. 2,5 m
(osobnik holotypowy)
Masa: ok. 45 kg
(osobnik holotypowy)
Miejsce występowania: Argentyna - Río Negro, północno-zachodnia

Patagonia, Salitral Ojo de Agua

(górna cześć formacji Allen)

Czas występowania późna kreda (kampan-mastrycht)
Systematyka Dinosauria

Saurischia

Theropoda

Tetanurae

Coelurosauria

Alvarezsauroidea

Alvarezsauridae

Bonapartenykus.jpg

Ryc. 1. Rekonstrukcja pary bonapartenyków opiekujących się gniazdem.

© Gabriel Lio, 2012.

Mapa znalezisk:
Wczytywanie mapy…

Wstęp

Bonapartenyk (Bonapartenykus) to niewielki teropod, który żył w późnej kredzie na obszarze Ameryki Południowej. Jedyny znany gatunek to Bonapartenykus ultimus - nazwa rodzajowa honoruje paleontologa argentyńskiego, José Bonaparte, łącząc jego nazwisko z łacińskim onykus (pazur), zaś epitet gatunkowy odnosi się do geologicznie wyjątkowo młodego wystąpienia alwarezaurydów w Ameryce Południowej.

Materiał kopalny

Holotyp (MPCA 1290) – prawie artykułowany, lecz źle zachowany niekompletny szkielet zawierający: niekompletny kręg z środkowej części grzbietu, prawie kompletną lewą kość łopatkowo-kruczą, niekompletną prawą kość łopatkowo-kruczą, niekompletna prawą kość piszczelową i udową, lewą kość łonową artykulowaną z niekompletną łonową szypułą kości biodrowej i przednim blade lewej kości biodrowej. W odległości >20 cm od okazu znaleziono dwa niekompletne jajka, dla których utworzono ootakson oo. Arriagadoolithus patagoniensis (oznaczającą "skamieniałe jajo Beto Arriagada" – właściciela obszaru, na którym znaleziono skamieniałości – z Patagonii").

Materiał przypisany - MGPIFD-GR 166 i MGPIFD-GR 184 (prawdopodobnie pochodzące od tego samego osobnika) zawierają: niekompletny blade lewej łopatki, niekompletną lewą kość kruczą, tylną cześć kości łonowej, cztery kręgi szyjne oraz pojedynczy krąg ogonowy. Również odkryta w pobliżu prawa kość udowa (MGPIFD-GR 177) początkowo przypisana do Iguanodontia, zdaje się przynależeć do bonapartenyka.

Paleoekologia

Z tej samej okolicy, co Bonapartenykus znane są skamieniałości wielu różnych nieptasich dinozaurów, w tym innych teropodów (Austroraptor, abelizaurydów, bliżej nieokreślonych tetanurów i prawdopodobnie celurozaurów), a także hadrozaurydów, ankylozaurów i zauropodów.

W pobliżu miejsca odkrycia szczątków bonapartenyka natknięto się na kości innego dużego plezjomorficznego alwarezzauryda. Część z nich została później przypisana do B. ultimus, inne jednak wyraźnie morfologicznie różnią się od niego. Sugeruje to, że w tym samym miejscu i czasie koegzystowały dwa alwarezzaurydy.

Spis gatunków

Bonapartenykus Agnolín, Powell, Novas i Kundrát, 2012
B. ultimus Agnolin, Powell, Novas i Kundrát, 2012

Bibliografia

Agnolín, F.L., Powell, J.E., Novas, F.E. i Kundrát, M. (2012) New alvarezsaurid (Dinosauria, Theropoda) from uppermost Cretaceous of north-western Patagonia with associated eggs. Cretaceous Research 35, 33–56. doi:10.1016/j.cretres.2011.11.014