Bonapartenykus

Z Encyklopedia Dinozaury.com
Skocz do: nawigacja, szukaj

Autor: Dawid Mazurek, Dawid Mika
Korekta: Maciej Ziegler, Paweł Konarzewski, Kamil Kamiński


Bonapartenykus (bonapartenyk)
Długość 3,3 m
Wysokość 60 kg
Dieta mięsożerny
Miejsce Argentyna - Río Negro

(górna część formacji Allen)

Czas
252 201,4 143,1
66

ok. 73-69 Ma
późna kreda (kampan-mastrycht)

Systematyka Dinosauria

Saurischia

Theropoda

Tetanurae

Coelurosauria

Alvarezsauroidea

Alvarezsauridae

Patagonykinae

Bonapartenykus UDL.png
Rekonstrukcja Bonapartenykus. Autor: UnexpectedDinoLesson [2]
Mapa znalezisk
Wczytywanie mapy…

Wstęp

Bonapartenyk (Bonapartenykus) niewielki teropod, który żył w późnej kredzie na obszarze Ameryki Południowej.

Materiał kopalny

Holotyp (MPCA 1290) – prawie artykułowany, lecz źle zachowany niekompletny szkielet zawierający: niekompletny kręg z środkowej części grzbietu, prawie kompletną lewą kość łopatkowo-kruczą, niekompletną prawą kość łopatkowo-kruczą, niekompletna prawą kość piszczelową i udową, lewą kość łonową artykulowaną z niekompletną łonową szypułą kości biodrowej i przednim blade lewej kości biodrowej. W odległości >20 cm od okazu znaleziono dwa niekompletne jajka, dla których utworzono ootakson oo. Arriagadoolithus patagoniensis (oznaczającą "skamieniałe jajo Beto Arriagada" – właściciela obszaru, na którym znaleziono skamieniałości – z Patagonii").

Materiał przypisany - MGPIFD-GR 166 i MGPIFD-GR 184 (prawdopodobnie pochodzące od tego samego osobnika) zawierają: niekompletny blade lewej łopatki, niekompletną lewą kość kruczą, tylną cześć kości łonowej, cztery kręgi szyjne oraz pojedynczy krąg ogonowy. Również odkryta w pobliżu prawa kość udowa (MGPIFD-GR 177) początkowo przypisana do Iguanodontia, zdaje się przynależeć do bonapartenyka.

W pobliżu miejsca odkrycia szczątków bonapartenyka natknięto się na kości innego dużego plezjomorficznego alwarezzauryda. Część z nich została później przypisana do B. ultimus (MGPIFD-GR 166, MGPIFD-GR 177 i MGPIFD-GR 184), inne jednak wyraźnie morfologicznie różnią się od niego. Sugeruje to, że w tym samym miejscu i czasie koegzystowały dwa alwarezzaurydy. W 2025 roku Meso i współpracownicy opisali pozostały materiał kopalny alwarezzaurydów pochodzący ze stanowiska Salitral Ojo de Agual. Jest znanych co najmniej 70 okazów oznaczonych numerem katalogowym MPCN-PV 738. Badacze tymczasowo przypisali je do omawianego rodzaju (cf. Bonapartenykus ultimus).

O kolejnych jajach oraz kościach należących do Bonapartenykus informują również Álvarez Nogueira i współautorzy (2025).

Budowa

Rekonstrukcja Bonapartenykus. Autor: Abel G. Montes. Źródło: Meso i in., 2025 [1]

Bonapartenykus był dużym przedstawicielem Alvarezsauridae. Okaz typowy mógł osiągać długość 3,1 m przy masie 44 kg. Z kolei największy okaz z MPCN-PV 738 (MPCN-PV 738.1) był większy od holotypu Bonapartenykus (MPCA 1290). Na podstawie kości udowej mierzącej 304 mm (ok. 173 mm u MPCA 1290) długość ciała została oszacowana na 3,3 m, zaś masa na 60 kg. Zachowany kręg grzbietowy Bonapartenykus był proceliczny, a jego trzon pozbawiony otworów pneumatycznych. Cecha ta występowała również u innych alwarezzaurydów. Z kolei Windholz i in. (2025) wykazali obecność otworów pneumatycznych w szkielecie osiowym od szyi aż do środkowej sekcji ogona. Badania te dotyczyły okazu MPCN-PV 738, tymczasowo przypisanego do Bonapartenykus. Podobnie jak u Ceratonykus, łopatka oraz kość krucza tworzyły jednolitą kość łopatkowo-kruczą. Łopatka miała bardzo szerokie wcięcie na swoim tylnym brzegu. Kości biodrowe oraz łonowe były ze sobą zrośnięte (Agnolin i in., 2012; Meso i in., 2025).

Paleoekologia

Z tej samej okolicy, co Bonapartenykus znane są skamieniałości wielu różnych nieptasich dinozaurów, w tym innych teropodów (Austroraptor, abelizaurydów, bliżej nieokreślonych tetanurów i prawdopodobnie celurozaurów), a także hadrozaurydów, ankylozaurów i zauropodów.

Etymologia

Nazwa rodzajowa Bonapartenykus honoruje paleontologa argentyńskiego, José Bonaparte, łącząc jego nazwisko z łacińskim onykus (pazur). Epitet gatunkowy odnosi się do geologicznie wyjątkowo młodego wystąpienia alwarezaurydów w Ameryce Południowej.

Spis gatunków

Bonapartenykus Agnolín, Powell, Novas i Kundrát, 2012
B. ultimus Agnolin, Powell, Novas i Kundrát, 2012

Bibliografia

Agnolin, F. L., Powell, J. E., Novas, F. E., & Kundrát, M. (2012). "New alvarezsaurid (Dinosauria, Theropoda) from uppermost Cretaceous of north-western Patagonia with associated eggs". Cretaceous Research, 35, 33-56. doi:10.1016/j.cretres.2011.11.014

Álvarez Nogueira, R., Agnolín, F. L., Rozadilla, S., Aranciaga-Rolando, M., & Novas, F. E. (2025). "Ankylosaurian remains from a new Campanian–Maastrichtian locality in Northern Patagonia, Argentina". Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology, 1-10. doi:10.1080/03115518.2025.2467462

Meso, J. G., Choiniere, J. N., Baiano, M. A., Brusatte, S. L., Canale, J. I., Salgado, L., Pol, D., & Pittman, M. (2025). "New information on Bonapartenykus (Alvarezsauridae: Theropoda) from the Allen Formation (middle Campanian-lower Maastrichtian) of Río Negro Province, Patagonia, Argentina clarifies the Patagonykinae body plan". PloS ONE, 20(1), e0308366. doi:10.1371/journal.pone.0308366

Windholz, G., Meso, J., Wedel, M. & Pittman, M. (2025) "First unambiguous record of pneumaticity in the axial skeleton of alvarezsaurians (Theropoda: Coelurosauria)." PLoS ONE 20(4): e0320121. doi:10.1371/journal.pone.0320121.