Bonapartenykus
Autor: | Dawid Mazurek, Dawid Mika |
Korekta: | Maciej Ziegler, Paweł Konarzewski, Kamil Kamiński |
Bonapartenykus (bonapartenyk) | |
---|---|
Długość | 3,3 m |
Wysokość | 60 kg |
Dieta | mięsożerny |
Miejsce | Argentyna - Río Negro |
Czas |
ok. 73-69 Ma |
Systematyka | Dinosauria |
![]() Rekonstrukcja Bonapartenykus. Autor: UnexpectedDinoLesson [2] | |
Mapa znalezisk | |
Wczytywanie mapy…
|
Wstęp
Bonapartenyk (Bonapartenykus) niewielki teropod, który żył w późnej kredzie na obszarze Ameryki Południowej.
Materiał kopalny
Holotyp (MPCA 1290) – prawie artykułowany, lecz źle zachowany niekompletny szkielet zawierający: niekompletny kręg z środkowej części grzbietu, prawie kompletną lewą kość łopatkowo-kruczą, niekompletną prawą kość łopatkowo-kruczą, niekompletna prawą kość piszczelową i udową, lewą kość łonową artykulowaną z niekompletną łonową szypułą kości biodrowej i przednim blade lewej kości biodrowej. W odległości >20 cm od okazu znaleziono dwa niekompletne jajka, dla których utworzono ootakson oo. Arriagadoolithus patagoniensis (oznaczającą "skamieniałe jajo Beto Arriagada" – właściciela obszaru, na którym znaleziono skamieniałości – z Patagonii").
Materiał przypisany - MGPIFD-GR 166 i MGPIFD-GR 184 (prawdopodobnie pochodzące od tego samego osobnika) zawierają: niekompletny blade lewej łopatki, niekompletną lewą kość kruczą, tylną cześć kości łonowej, cztery kręgi szyjne oraz pojedynczy krąg ogonowy. Również odkryta w pobliżu prawa kość udowa (MGPIFD-GR 177) początkowo przypisana do Iguanodontia, zdaje się przynależeć do bonapartenyka.
W pobliżu miejsca odkrycia szczątków bonapartenyka natknięto się na kości innego dużego plezjomorficznego alwarezzauryda. Część z nich została później przypisana do B. ultimus (MGPIFD-GR 166, MGPIFD-GR 177 i MGPIFD-GR 184), inne jednak wyraźnie morfologicznie różnią się od niego. Sugeruje to, że w tym samym miejscu i czasie koegzystowały dwa alwarezzaurydy. W 2025 roku Meso i współpracownicy opisali pozostały materiał kopalny alwarezzaurydów pochodzący ze stanowiska Salitral Ojo de Agual. Jest znanych co najmniej 70 okazów oznaczonych numerem katalogowym MPCN-PV 738. Badacze tymczasowo przypisali je do omawianego rodzaju (cf. Bonapartenykus ultimus).
O kolejnych jajach oraz kościach należących do Bonapartenykus informują również Álvarez Nogueira i współautorzy (2025).
Budowa

Bonapartenykus był dużym przedstawicielem Alvarezsauridae. Okaz typowy mógł osiągać długość 3,1 m przy masie 44 kg. Z kolei największy okaz z MPCN-PV 738 (MPCN-PV 738.1) był większy od holotypu Bonapartenykus (MPCA 1290). Na podstawie kości udowej mierzącej 304 mm (ok. 173 mm u MPCA 1290) długość ciała została oszacowana na 3,3 m, zaś masa na 60 kg. Zachowany kręg grzbietowy Bonapartenykus był proceliczny, a jego trzon pozbawiony otworów pneumatycznych. Cecha ta występowała również u innych alwarezzaurydów. Z kolei Windholz i in. (2025) wykazali obecność otworów pneumatycznych w szkielecie osiowym od szyi aż do środkowej sekcji ogona. Badania te dotyczyły okazu MPCN-PV 738, tymczasowo przypisanego do Bonapartenykus. Podobnie jak u Ceratonykus, łopatka oraz kość krucza tworzyły jednolitą kość łopatkowo-kruczą. Łopatka miała bardzo szerokie wcięcie na swoim tylnym brzegu. Kości biodrowe oraz łonowe były ze sobą zrośnięte (Agnolin i in., 2012; Meso i in., 2025).
Paleoekologia
Z tej samej okolicy, co Bonapartenykus znane są skamieniałości wielu różnych nieptasich dinozaurów, w tym innych teropodów (Austroraptor, abelizaurydów, bliżej nieokreślonych tetanurów i prawdopodobnie celurozaurów), a także hadrozaurydów, ankylozaurów i zauropodów.
Etymologia
Nazwa rodzajowa Bonapartenykus honoruje paleontologa argentyńskiego, José Bonaparte, łącząc jego nazwisko z łacińskim onykus (pazur). Epitet gatunkowy odnosi się do geologicznie wyjątkowo młodego wystąpienia alwarezaurydów w Ameryce Południowej.
Spis gatunków
Bonapartenykus | Agnolín, Powell, Novas i Kundrát, 2012 |
B. ultimus | Agnolin, Powell, Novas i Kundrát, 2012 |
Bibliografia
Agnolin, F. L., Powell, J. E., Novas, F. E., & Kundrát, M. (2012). "New alvarezsaurid (Dinosauria, Theropoda) from uppermost Cretaceous of north-western Patagonia with associated eggs". Cretaceous Research, 35, 33-56. doi:10.1016/j.cretres.2011.11.014
Álvarez Nogueira, R., Agnolín, F. L., Rozadilla, S., Aranciaga-Rolando, M., & Novas, F. E. (2025). "Ankylosaurian remains from a new Campanian–Maastrichtian locality in Northern Patagonia, Argentina". Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology, 1-10. doi:10.1080/03115518.2025.2467462
Meso, J. G., Choiniere, J. N., Baiano, M. A., Brusatte, S. L., Canale, J. I., Salgado, L., Pol, D., & Pittman, M. (2025). "New information on Bonapartenykus (Alvarezsauridae: Theropoda) from the Allen Formation (middle Campanian-lower Maastrichtian) of Río Negro Province, Patagonia, Argentina clarifies the Patagonykinae body plan". PloS ONE, 20(1), e0308366. doi:10.1371/journal.pone.0308366
Windholz, G., Meso, J., Wedel, M. & Pittman, M. (2025) "First unambiguous record of pneumaticity in the axial skeleton of alvarezsaurians (Theropoda: Coelurosauria)." PLoS ONE 20(4): e0320121. doi:10.1371/journal.pone.0320121.