Pleurocoelus

Autor:	Korekta:
Tomasz Sokołowski	Marcin Szermański

---

Pleurocoelus (pleurocel)
Długość:	15 (22?) m
Masa:	? t
Miejsce występowania:	USA (?Kolumbia, Maryland, ?Teksas, Utah) formacja Arundel Afryka, Europa (Anglia)
Czas występowania	125-99,6 Ma wczesna kreda (apt – alb)
Systematyka	Dinosauria Saurischia Sauropodomorpha Massopoda Sauropoda Eusauropoda Neosauropoda Macronaria Titanosauriformes
Plik:Astrodon.jpg Autor: Gregory Paul w Carpenter i Tidwell, 2005 Astrodon johnsoni - starszy synonim Pleurocoelus. Rekonstrukcja według G. Paula; skala 1 m: A dla młodocianego, B dla dorosłego

Wstęp

Pleurocoelus to rodzaj zauropoda, którego w powszechnej opinii młodszym synonimem jest inny zauropod o nazwie Astrodon. Jak jednak się okazuje, jest dokładnie odwrotnie - a więc to pleurocel jest z punktu widzenia nauki nieważny.

Taksonomia i ważność gatunków

Rodzaj obejmujący 4 gatunki, którego osobniki były odnajdywane na trzech kontynentach: Ameryce Północnej, Afryce i Europie. Taki rozrzut jest co najmniej podejrzany - prawdopodobnie co po niektóre okazy nie reprezentowały rodzaju Pleurocoelus. Pozostałości osobnika z Teksasu były bardzo duże, być może porównywalne z Sauroposeidon proteles.

P. nanus (środkowy apt - wczesny alb) znany jest z pozostałości co najmniej 6 osobników i elementów czaszki, jest wraz z P. altus (środkowy - późny apt; k. piszczelowa i strzałkowa) uważany za synonim Astrodon johnsoni. Co ciekawe, Upchurch i in. (2004) uznają go za starszy synonim (mający pierwszeństwo), natomiast Carpenter i Tidwell (2005) uznają astrodonta za ważnego. Właśnie ci drudzy mają prawdopodobnie rację, gdyż astrodont został opisany w 1865 roku, a pleurocel w 1888.

Kolejny gatunek - P. valdensis - opisany jedynie na podstawie zębów, obecnie obejmuje także kręgi grzbietowe i ogonowe z angielskich warstw Wealden na wyspie Wight w hrabstwie East Sussex. Są one jednak na tyle fragmentaryczne i słabo zachowane, że uniemożliwiają ustalenie dokładnej pozycji systematycznej. Nie są także diagnostyczne, a więc takson ten jest nomen dubium (Upchurch i in., 2004). Jednak gatunek ten uważany jest niekiedy za bazalnego przedstawiciela tytanozaurów lub tytanozauriformów.

Ostatni gatunek, P. montanus, jest uważany za synonim Camarasaurus grandis.

Etymologia

Nazwa rodzajowa Pleurocoelus najprawdopodobniej została zaczerpnięta z tzw. pleuroceli - otworów w kręgach zmniejszających ich ciężar. Znaczenia epitetów poszczególnych gatunków: nanus - jego materiał kopalny należy do osobnika młodocianego; altus - jego materiał kopalny należy z kolei do osobnika dorosłego; valdensis - ?; montanus - ze stanu Montana.

Spis gatunków

Pleurocoelus	Marsh, 1888	= Astrodon	Johnson, 1859	nomen dubium ?
P. nanus	Marsh, 1888	= Astrodon johnsoni	(Johnson) Leidy, 1865	nomen dubium ?
P. altus	Marsh, 1888	= Astrodon johnsoni	(Johnson) Leidy, 1865	nomen dubium ?
P. valdensis (nomen dubium)	Lydekker, 1889	?= "Astrodon" valdensis	=Pelorosaurus conybearei	Melville, 1849
P. montanus	Marsh, 1896	= Camarasaurus grandis	(Marsh, 1877)

Bibliografia

Carpenter K., Tidwell V., 2005. Reassessment of the Early Cretaceous Sauropod Astrodon johnsoni Leidy, 1865 (Titanosauriformes). Thunder - Lizards, the Sauropodomorph Dinosaurs. Tidwell V., Carpenter K. Part One, sauropods old and new, 78-114

Upchurch P., Barrett P.M., Dodson P. (2004) Sauropoda. [w:] David B. Weishampel, Peter Dodson, Halszka Osmólska (red.): "The Dinosauria". Wyd. drugie. Berkeley: University of California Press

http://www.thescelosaurus.com/macronaria.htm