Notocolossus
Autor: | Marcin Szermański |
Korekta: | Maciej Ziegler, Paweł Konarzewski |
Notocolossus (notokolos) | |
---|---|
Długość | 28 m [1] |
Wysokość | 5,9 m (w ramionach) [1] |
Masa | 40 t [1] |
Dieta | roślinożerny |
Miejsce | Argentyna - Mendoza |
Czas |
ok. 87-86 Ma |
Systematyka | Dinosauria |
A - lokalizacja znaleziska. b - rekonstrukcja szkieletu - na zielono kości znane z holotypu, na pomarańczowo zaś z okazu przypisanego. Źródło: González Riga i in., 2016 [1] | |
Mapa znalezisk | |
Wczytywanie mapy…
|
Wstęp
Z początkiem 2016 roku zespół naukowy pod przewodnictwem Bernardo Gonzáleza Rigi opisał nowy gatunek zauropoda. Notocolossus gonzalezparejasi - bo tak został nazwany - to kolejny wielki tytanozaur z terenów dzisiejszej Argentyny. Jego dwa niekompletne szkielety zostały odnalezione na zachodzie tego kraju (prowincja Mendoza) w skałach górnokredowych.
Materiał kopalny
Na holotyp o numerze katalogowym UNCUYO-LD 301 składają się następujące skamieniałości: przedni kręg grzbietowy, przedni kręg ogonowy, prawa kość ramienna i proksymalny koniec lewej kości łonowej. Należał on do bardzo dużego osobnika.
Materiał przypisany (nr UNCUYO-LD 302) to mniejszy okaz reprezentowany przez artykułowany ciąg przednich kręgów ogonowych (w tym 7 częściowych kręgów i łuków hemalnych) oraz kompletna i artykułowana prawa kość skoku i stopa.
Lokalizacja i wiek znaleziska
Oba szkielety spoczywały na zachodzie kraju (południowy rejon prowincji Mendoza - Cerro Guillermo) w skałach górnokredowych datowanych na późny koniak - wczesny santon. Są to stosunkowo słabo poznane skały formacji Plottier należącej do warstw grupy Neuquén. Naukowcy sądzą, że mamy do czynienia z dwoma osobnikami, a nie jednym czy wieloma - prócz różnicy w rozmiarach skamielin, znaleziono je o 403 m od siebie. Holotyp UNCUYO-LD 301 zajmował kwadrat o rozmiarach 8x8 m, z kolei mniejszy osobnik - UNCUYO-LD 302 - 5x5 m na tym samym co holotyp poziomie stratygraficznym.
Budowa i rozmiary
Notocolossus miał aż 9 autapomorfii odróżniających od innych tytanozaurów. Dotyczyły się one kręgów, kości ramiennej oraz stopy. Stopa składała się z pięciu krótkich, solidnych kości śródstopia. III kość śródstopia była tylko 1,2 razy dłuższa niż I. Pazury były zredukowane, nieregularne i dystalnie ścięte.
Notocolossus był naprawdę olbrzymi. Jak piszą González Riga i in. jest to jeden z największych znanych nauce dinozaurów. Kość ramienna należąca do większego z okazów mierzy aż 1,76 m długości. Równie gigantyczne są jego kręgi grzbietowe (piersiowe): jeden z nich, gdyby był kompletny, musiałby mierzyć ok. 1,5 m szerokości, czyli tylko 18 cm mniej od kręgu innego argentyńskiego olbrzyma - Puertasaurus. Według autorów opisu masa Notocolossus wynosiła aż 60 t. Molina-Perez i Larramendi (2020) uważają, że omawiamy dinozaur osiągał 28 m długości, 40 t masy oraz 5,9 m wysokości w ramionach. Calvo (2024) na postawie długości kości ramiennej oszacował, że kość udowa Notocolossus mogła mierzyć 216,6 cm, a jego zdaniem zauropod ważył około 70 t.
Etymologia
Nazwa rodzajowa Notocolossus to zbitek następujących słów: greckiego notos (południowy) i łacińskiego colossus (gigant), co odnosi się do jego bardzo dużych rozmiarów i występowania na obszarze Gondwany. Epitet gatunkowy gonzalezparejasi upamiętnia doktora Jorge González Parejasa, który wspomaga wykopaliska w prowincji Mendoza od prawie dwu dekad.
Spis gatunków
Notocolossus | González Riga, Lamanna, Ortiz David, Calvo & Coria, 2016 |
N. gonzalezparejasi | González Riga, Lamanna, Ortiz David, Calvo & Coria, 2016 |
Bibliografia
Calvo, J.O. (2024). "What is the most giant sauropod from Argentina? Diversity of large titanosaurs from Patagonia". Metode Science Studies Journal. 14 (14): 65–75. doi:10.7203/metode.14.24556
González Riga, B.J., Lamanna, M.C., Ortiz David, L.D., Calvo, J.O. & Coria, J.P. (2016) "A gigantic new dinosaur from Argentina and the evolution of the sauropod hind foot". Scientific Reports 6: 19165. doi:10.1038/srep19165
Molina-Pérez, R. & Larramendi, A. (2020) "Dinosaur Facts and Figures: The Sauropods and Other Sauropodomorphs" Princeton University Press