Pycnonemosaurus
| Autor: | Korekta: |
| Kamil Kamiński |
| Pycnonemosaurus (pycnonemozaur) | |
|---|---|
| Długość: | 6-9,2 m |
| Masa: | ? t |
| Miejsce występowania: | Brazylia, Fazenda Roncador |
| Czas występowania | późna kreda ( turon-santon / mastrycht) |
| Systematyka | Dinosauria |
Sylwetka Pycnonemosaurus, na niebiesko zaznaczono znaleziono kości.
| |
Wstęp
Pycnonemosaurus był dużym mięsożernym teropodem, występującym na obszarze dzisiejszej Brazylii w późnej kredzie. Był to jeden z największych przedstawicieli abelizaurydów, jednak niedostatek materiału kopalnego utrudnia dokładne oszacowanie rozmiarów. Znaleziono tylko nieliczne fragmenty jego szkieletu. Niepewne jest również datowanie jego szczątków. Pycnonemosaurus został nazwany i opisany w 2002 r. przez duet paleontologów: Alexandra Kellnera i Diogenesa-de-Almeidę Campossa.
Materiał kopalny
Holotypem jest okaz oznaczony numerem katalogowym DGM 859-R. Obejmuje on pięć zębów, fragmenty żebra, dwa niekompletne kręgi szyjne, cztery trzony kręgów szyjnych, wyrostek poprzeczny kręgu szyjnego, dalszą część prawej kości łonowej, prawą kość piszczelową i dalszą część prawej kości strzałkowej.
Etymologia
Nazwa Pycnonemosaurus pochodzi od greckich słów pycnos („gruby”), nemos („las”) oraz sauros („jaszczur”, „gad”). Stanowi ona nawiązanie do brazylijskiego stanu Mato Grosso, co w języku portugalskim oznacza „gruby las”. Epitet gatunkowy nevesi honoruje Batistę Nevesa.
Budowa
Pycnonemosaurus był jednym z największych abelizaurydów, nie wiadomo jednak dokładnie jakie osiągał rozmiary. Wg Grillo i Delcourt (2016) był on największym przedstawicielem swojej rodziny, osiągając długość 8,93 ± 0,31 m, więcej niż Carnotaurus czy Ekrixinatosaurus. Wg wspomnianych autorów jego kości są większe niż u jakiegokolwiek znanego abelizauroida. Wcześniejsze oszacowania były jednak przeważnie mniejsze, dając mu 6-7 m.
Pycnonemosaurus wyróżniał się grzebieniem knemialnym (ang. cnemial crest) na kości piszczelowej w kształcie siekiery, względnie małą stopką kości łonowej. (Kellner i Campos, 2002). Kręgi ogonowe miały dystalnie rozszerzone wyrostki poprzecznymi oraz proporcjonalnie szerokie podstawy łuków nerwowych (Carrano i Sampson, 2008).
Paleoekologia
Pycnonemosaurus występował razem z kilkoma średnich rozmiarów zauropodami, takimi jak Admantinasaurus, Aelosaurus i Gondwanatitan, oraz większym Maxakalisaurus. Mogły one stanowić potencjalne ofiary pycnonemozaura, zwłaszcza mniejsze rodzaje. Prawdopodobnie zajmował on pozycje na szczycie łańcucha pokarmowego, choć mogł tam żyć również drugi, nieopisany jeszcze abelizauryd (Carrano i Sampson, 2008). Obok niego żyły też mniejsze, nieopisane unenlaginy (Candeiro i in., 2012), które nie stanowiły konkurencji dla dorosłych pycnonemozaurów. Oprócz dinozaurów liczne były różnego rodzaju krokodylomorfy, w tym dosyć duże formy lodowe, jak Baurusuchus.
Datowanie formacji Adamantina jest niepewne. Carrano i Sampson (2008) wskazują na turon-santon. Natomiast wg Filippi i in. (2016) oraz Longricha i in. (2017) był to mastrycht.
Spis gatunków
| Pycnonemosaurus | Kellner i Camposs, 2002 |
| P. nevesi | Kellner i Camposs, 2002 |
Bibliografia
Candeiro, C. R. A., Cau, A., Fanti, F., Nava, W. R., Novas, F. E. (2012). "First evidence of an unenlagiid (Dinosauria, Theropoda, Maniraptora) from the Bauru Group, Brazil". Cretaceous Research. doi:10.1016/j.cretres.2012.04.001.
Carrano, M.T. & Sampson, S.D. (2008) "The phylogeny of Ceratosauria (Dinosauria: Theropoda)" Journal of Systematic Palaeontology, 6, 182-236. doi:10.1017/S1477201907002246.
Grillo, O.N. & Delcourt, R. (2017) "Allometry and body length of abelisauroid theropods: Pycnonemosaurus nevesi is the new king" Cretaceous Research, 69, 71-89. doi:10.1016/j.cretres.2016.09.001
Kellner, A.W.A., Campos, D.A. (2002). "On a theropod dinosaur (Abelisauria) from the continental Cretaceous of Brazil". Arquivos do Museu Nacional. 60(3), 163-170.
Longrich, N.R.; Pereda-Suberbiola, X.; Jalil, N.-E.; Khaldoune, F.; Jourani, E. (2017). "An abelisaurid from the latest Cretaceous (late Maastrichtian) of Morocco, North Africa". Cretaceous Research. doi:10.1016/j.cretres.2017.03.021
