Galeamopus
Do ewentualnego rozbudowania i weryfikacji materiału kopalnego (patrz: nr katalogowe)
Autor: | Korekta: |
Maciej Ziegler | Tomasz Skawiński |
Galeamopus | |
---|---|
Długość: | ? m |
Masa: | ? t |
Miejsce występowania: | USA - Wyoming, hrabstwo Johnson (G. hayi)
i Howe-Scott Quarry (G. pabsti) oraz Kolorado, hrabstwo Fremont (G. pabsti) |
Czas występowania | późna jura (kimeryd i/lub tyton) |
Systematyka | Dinosauria |
Czaszka Galeamopus hayi (USNM 2673). Źródło: [1] | |
Mapa znalezisk: | |
Wczytywanie mapy…
|
Wstęp
Galeamopus to rodzaj późnojurajskiego zauropoda. Jego gatunek typowy (Galeamopus hayi) był pierwotnie klasyfikowany jako jeden z kilku gatunków słynnego diplodoka. W 2017 roku naukowy świat poznał drugi gatunek - wtedy bowiem opisano Galeamopus pabsti.
Materiał kopalny
G. hayi: holotyp o numerze katalogowym HMNS 175 (wcześniej znany jako CM 662) to większość szkieletu niewyrośniętego osobnika: czaszka, kręgi z wszystkich odcinków kręgosłupa i kości kończyn (łopatka, kości ramienne, lewa promieniowa, łokciowa i śródręcze, miednica, część prawej kości udowej i stopy oraz lewe: piszczel i strzałka).
Nie znamy poziomu stratygraficznego znaleziska, gdyż badacze nie mają dostępu do stanowiska.
Materiał przypisany (AMNH 969) to prawie kompletna czaszka oraz artykułowany dźwigacz i obrotnik.
G. pabsti: holotyp o numerze katalogowym SMA 0011 to częściowa czaszka, 13 kręgów szyjnych, 8 kręgów grzbietowych, częściowa kość krzyżowa, żebra szyjne, grzbietowe i mostkowe/mostek (ang. sternal ribs), obie łopatki i kości łopatkowokrucze, obie kości ramienne, lewa kość łokciowa, promieniowa i "dłoń", prawa kość biodrowa i łonowa, lewa kulszowa, lewa kość udowa, piszczelowa i strzałkowa, kość skokowa i stopa. Jest to prawdopodobnie dorosły osobnik, chociaż szwy pomiędzy trzonami a łukami nerwowymi kręgów nie były w pełni zrośnięte.
Materiał przypisany (USNM 2673) to niekompletna czaszka.
Budowa i taksonomia
Galeamopus hayi (pierwotnie Diplodocus hayi) to znany z jednego osobnika, lecz niewątpliwie ważny gatunek. Porównania z Diplodocus longus i Diplodocus carnegii wskazują na wyraźne różnice w budowie mózgoczaszki i kręgów ogonowych, które są m.in. krótsze niż te u D. carnegii (podobnie jak u D. longus). Masywniejsze kończyny zbliżają go nieco do Apatosaurus. Różnice te zostały uznane przez Tschoppa i in. (2015) za wystarczające, by okaz HMNS 175 był uznany za osobny rodzaj, stąd ukucie nowej nazwy - Galeamopus.
Wiek znaleziska
Nie znamy dokładnego czasu występowania typowego G. hayi. Jego szczątki spoczywały w pokładach formacji Morrison, więc zapewne żył na terenach środkowych USA w kimerydzie lub tytonie. Z kolei jeden z dwóch osobników G. pabsti datowany jest na 152,29 ± 0,27 Ma.
Etymologia
Galeamopus to zbitek dwóch łacińskich słów: galeam (hełm) i opus (potrzeba). Ich dosłowne tłumaczenie w j. niemieckim znajduje się w imieniu "Wilhelm" (ang. William). I - tak dość pokrętnie - nazwa ta upamiętnia dwóch Williamów: Utterbacka (który w 1902 roku odnalazł holotyp) i Hollanda, który w 1924 roku opisał go naukowo. Co więcej, w nazwie kryje się aluzja do mózgoczaszki tego zauropoda. Z kolei nazwa gatunkowa została nadana na cześć Olivera P. Haya, amerykańskiego paleontologa.
Epitet gatunkowy drugiego gatunku, G. pabsti, honoruje urodzonego we Wiedniu 27 stycznia 1949 roku Bena Pabsta - paleontologa, który zrekonstruował czaszkę gatunku tego długoszyjego dinozaura, a także prowadzącego wykopaliska w Szwajcarii i USA.
Spis gatunków
Galeamopus | Tschopp, Mateus i Benson, 2015 |
---|---|
G. hayi | (Holland, 1924) Tschopp, Mateus i Benson, 2015 |
= Diplodocus hayi | Holland, 1924 |
G. pabsti | Tschopp i Mateus, 2017 |
Bibliografia
Holland, W.J. (1924) "The skull of Diplodocus" Carnegie Museum Memoirs, 9, 378-403.
Tschopp, E., Mateus, O. & Benson, R.B.J. (2015) "A specimen-level phylogenetic analysis and taxonomic revision of Diplodocidae (Dinosauria, Sauropoda)" PeerJ, 3, e857. doi:10.7717/peerj.857
Tschopp, E. & Mateus, O. (2017) Osteology of Galeamopus pabsti sp. nov. (Sauropoda: Diplodocidae), with implications for neurocentral closure timing, and the cervico-dorsal transition in diplodocids. PeerJ 5: e3179. https://doi.org/10.7717/peerj.3179