Sarmientosaurus: Różnice pomiędzy wersjami
(uzupełnienie) |
m |
||
| Linia 53: | Linia 53: | ||
| colspan=2 | | | colspan=2 | | ||
<display_points type="terrain" zoom=4> | <display_points type="terrain" zoom=4> | ||
| − | 44°54'11.6'' S, 69°22'56.7'' W | + | 44°54'11.6'' S, 69°22'56.7'' W~formacja [[Bajo Barreal]], południowo-centralny rejon prowincji Chubut, środkowa Patagonia, [[Argentyna]]|<small>''S. musacchioi'' - '''MDT-PV 2''' ([[holotyp]]).<br> |
</display_points> | </display_points> | ||
|} | |} | ||
Wersja z 21:44, 22 cze 2020
| Autor: | Korekta: |
| Marcin Szermański, Mateusz Tałanda | Maciej Ziegler |
| Sarmientosaurus (sarmientozaur) | |
|---|---|
| Długość: | ? m |
| Masa: | ? t |
| Miejsce występowania: | Argentyna - Chubut
(formacja Bajo Barreal - niższe ogniwo) |
| Czas występowania | 100-90 Ma
późna kreda (cenoman - turon) |
| Systematyka | Dinosauria |
Czaszka Sarmientosaurus musacchioi. Zmodyfikowano z Martínez i in. (2016). | |
|
Wczytywanie mapy…
| |
Wstęp
Sarmientosaurus to kolejny tytanozaur z terenów dzisiejszej Argentyny. Żył na tych terenach w późnej kredzie. Znany jest nauce m.in. z prawie kompletnej czaszki, co jest dość dużą rzadkością wśród kredowych zauropodów. Według autorów opisu tego długoszyjego dinozaura, jest on bazalnym przedstawicielem kladu Lithostrotia. Może się okazać w przyszłości, że jest to tak na prawdę kolejny osobnik epachtozaura. Te dwa dinozaury są znane z różnych części szkieletu, a występowały w tym samym czasie na tym samym terenie.
Materiał kopalny
Holotyp oznaczony numerem katalogowym MDT-PV 2 to artykułowany szkielet na którego składają się: prawie kompletna czaszka, częściowy obrotnik z prawym żebrem szyjnym, fragmentaryczne kręgi szyjne nr 3, 5 i 7, prawie kompletny nr 6 (z jego prawym żebrem) i część skostniałego ścięgna szyjnego.
Etymologia
Nazwa rodzajowa tego zauropoda znaczy "jaszczur z Sarmiento" - miasta i departamentu, gdzie znaleziono jego skamieniałości. Drugi człon nazwy naukowej, tzw. epitet gatunkowy, honoruje doktora Eduarda Musacchio.
Paleoekologia
W otoczeniu sarmientozaura żyły inne zauropody: katepenzaur, drusilazaura, epachtozaur i być może andezaur. Do grona roślinożernych dinozaurów należał także notohypsilofodon. Oprócz nich występowały drapieżne aniksozaur i ksenotarsozaur. Inne zwierzęta to pterozaury, krokodyle, żółwie Bonapartemys bajobarrealis i Prochelidella argentinae oraz ryby.
Paleobiologia
Jego szyja była zwykle ustawiona poziomo jak u diplodoka, czy nigerzaura. Budowa ucha wewnętrznego oraz kłykcia potylicznego wskazują, że głowa była skierowana ku dołowi. Taka postawa ułatwiała zrywanie niskiej roślinności, która była źródłem pożywienia sarmientozaura. Cenoman był czasem, gdy rośliny kwiatowe zaczęły dominować w ekosystemach lądowych. Prawdopodobnie to one były główną częścią diety tego dinozaura, choć nie mógł on gardzić także paprociami i sagowcami. Skały z kośćmi sarmientozaura dostarczyły skamieniałego drewna araukarii o nazwie Agathoxylon, a także pyłków roślin kwiatowych Liliacidites, Nyssapollenites, Rousea, Tricolpites i Verrutricolpites. Budowa tego drewna wskazuje na słabą sezonowość, bo rosło ono w podobnym tempie przez cały rok. Klimat był prawdopodobnie wilgotny, tropikalny.
Podobnie jak inne zauropody, sarmientozaur połykał zerwane części roślin niemal w całości. Pokarmu prawie nie przeżuwał, bo jego szczęki były zdolne się poruszać tylko w płaszczyźnie góra-dół. Przednie zęby były skierowane nieco do przodu, co mogło pomagać w odcinaniu chwytanych części roślin.
Spis gatunków
| Sarmientosaurus | Martínez, Lamanna, Novas, Ridgely, Casal, Martínez, Vita i Witmer, 2016 |
| Sarmientosaurus musacchioi | Martínez, Lamanna, Novas, Ridgely, Casal, Martínez, Vita i Witmer, 2016 |
Bibliografia
Martínez, R.D.F., Lamanna, M.C., Novas, F.E., Ridgely, R.C., Casal, G.A., Martínez, J.E, Vita, J.R. & Witmer, L.M. (2016) A Basal Lithostrotian Titanosaur (Dinosauria: Sauropoda) with a Complete Skull: Implications for the Evolution and Paleobiology of Titanosauria. PLoS ONE 11(4): e0151661. doi:10.1371/journal.pone.0151661
