Barosaurus

Poniższe hasło wymaga korekty. hasło do gruntownej poprawy

Autor:	Marcin Szermański, Tomasz Sokołowski
Korekta:	Maciej Ziegler, Sebastian Oziemski, Dawid Mazurek

---

Barosaurus (barozaur)
Długość	27 (ok. 50?) m
Masa	10-13 (ok. 100?) t
Miejsce	USA Dakota Południowa, Utah, ?Kolorado formacja Morrison
Czas	Trias 252 Jura 201 Kreda 145 66 155-148 Ma późna jura (kimeryd – wczesny tyton)
Systematyka	Dinosauria Sauropodomorpha Sauropoda Diplodocoidea Diplodocidae Diplodocinae
Barosaurus i Allosaurus. Autor: Fred Wierum [1]

Wstęp

Barosaurus to rodzaj późnojurajskiego zaawansowanego diplodokida żyjącego na obszarze dzisiejszych Stanów Zjednoczonych.

Historia odkryć

Pierwsze szczątki barozaura zostały odnalezione w 1889 roku przez panią E.R. Ellerman na terenie należący do pani Rachel Hatch (pół mili na wschód od Piedmont). Na miejsce znaleziska został przyprowadzony przez J.B. Hatchera (odkrywca Triceratops) słynny amerykański paleontolog – O.C. Marsh. W dwu blokach skalnych wydostano 6 kręgów ogonowych i szewron dnia 4 listopada 1889 roku. Gotowy opis nowego taksonu (B. lentus) był gotowy już 21 grudnia 1889, lecz wszedł do druku już po Nowym Roku (Marsh, 1890).

Kolejnego odkrycia dokonał G. Wieland 10 sierpnia 1898 roku, pracujący na południowy zachód od Marsha i Hatchera. Został wysłany na to stanowisko przez samego O.C. Marsha, a znalezisko to obejmowało: >7 kręgów ogonowych, fragmenty kręgów krzyżowych, 7 kręgów grzbietowych, 4 tylne kręgi szyjne, żebra, kilka(naście) szewronów, płytkę mostkową i większą część prawej kości łonowej (Wieland wykopywał te skamieniałości przez 2 kolejne miesiące). Zostały one wysłane do Marsha. W międzyczasie Wieland odnalazł inne skamieniałe szczątki – wg niego dość niepewne należące do Barosaurus. Znajdowały się one na innym stanowisku badawczym, a obejmowały: fragmenty kości udowej, piszczelowej, kruczej i łopatkowej. Na niecały miesiąc przed śmiercią, Marsh (na niecały miesiąc przed swoją śmiercią) na podstawie tych szczątków ustanowił drugi, mniejszy gatunek barozaura – B. affinis.

W 1908 roku E. Fraas opisał 2 gatunki zauropodów należących do nowego rodzaju Gigantosaurus, żyjącego we wschodniej Afryce. Jeden z nich – Gigantosaurus africanus – przypominał Diplodocus. Został on przypisany do Barosaurus przez Janenscha w 1922 roku. Materiał obejmował kilka osobników i co najważniejsze części czaszki, której nie udało się odnaleźć u gatunków północnoamerykańskich. W 1961 roku Janensch ustanowił B. africanus var. gracilis dla kilku bardzo wąskich elementów żeber.

W 1914 roku, na drugiej półkuli – w Ameryce Północnej – trwały wykopaliska, które zaowocowały odnalezieniem wydłużonych i dużych kręgów szyjnych. Wg E. Douglassa mogły należeć one do Barosaurus. Zostały one oznaczone jako CM 1198 i prawdopodobnie pochodziły od niekompletnego szkieletu ROM 3670 (pierwotnie #155), który z początku zostały zidentyfikowany jako Diplodocus. Kilka lat później (1918) Douglass odnalazł kolejnego długoszyjego zauropoda (#310; obecnie CM 11984). Zasugerował, że może należeć do Barosaurus, by później zakwestionować swoje zdanie – miał nie być "Brachysaurus" [sic!]. Ostatecznie jednak został przypisany do barozaura w 1920 roku w publikacji W.J. Hollanda.

Najsłynniejszy szkielet barozaura (AMNH 6341), odnaleziony w 1929 roku w wyprawie zorganizowanej przez B. Browna znajduje się obecnie w Amerykańskim Muzeum Historii Naturalnej. Przedstawia on dorosłego osobnika broniącego swojego młodego (obecnie identyfikowanego jako Kaatedocus) przed Allosaurus, stojąc na tylnych kończynach.

Materiał kopalny

Holotyp YPM 429 to następujące skamieniałości: kręgi: 3,5 szyjnych, >6 grzbietowych, fragmenty krzyżowych, >13 ogonowych; żebra (7 lewych i 2 prawe), 3 szewrony, płyta mostkowa i prawa kość łonowa.

Materiał przypisany: AMNH 6341 to następujące skamieniałości: kręgi: szyjne 10-16 (?), grzbietowe 1-9, krzyżowe 1-5, ogonowe 1-29; 6 żeber i ich fragmenty, 1 szewron, kompletna miednica, lewa kość łopatkowo-krucza i część prawej kości łopatkowej, prawa noga i część stopy.

CM 11984 to następujące skamieniałości: kręgi: szyjne 7-16 (?) (kręgi szyjne 4-6 zostały zniszczone), grzbietowe 1-7, kilka(naście?) żeber, lewa stopa (?).

CM 1198 to następujące skamieniałości: 4 kręgi szyjne (inne zostały zniszczone), być może pochodzą z niekompletnego szkieletu ROM 3670.

YPM 419 to następujące skamieniałości: lewa kość śródstopia I i fragment lewej kości śródstopia II.

SDSM 25210 to następujące skamieniałości: kręgi: 2 grzbietowe, 15 ogonowych, fragmenty kręgów, 4 szewrony, niekompletna prawa kość łopatkowo-krucza, miednica.

SDSM 25331 to następujące skamieniałości: 5 kręgów ogonowych.

Pozycja systematyczna poszczególnych gatunków

Gatunkiem typowym barozaura jest Barosaurus lentus. Na chwilę obecną jest to jedyny ważny gatunek tego późnojurajskiego zauropoda. Kolejny – opisany również przez Marsha B. affinis dziewięć lat później, na krótko przed jego śmiercią – okazał się jego młodszym synonimem. Następne dwa gatunki barozaura zostały opisane w XX wieku i były to gatunki nie z terenów Ameryki Północnej – jak wcześniejsze – a z obszarów Afryki: Barosaurus africanus i Barosaurus "gracilis" (nomen nudum) - zob. hasło Tornieria.

Budowa

Barosaurus, podobnie jak Diplodocus, charakteryzował się lekką budową ciała. Osiągał porównywalne wymiary co Diplodocus, lecz odróżniał się od niego dłuższą szyją i krótszym ogonem. Preurocele barozaura były głębsze niż u jego kuzyna.

Spekulacje anatomiczne

Pierwotnie (jak wszystkie inne dinozaury) był przedstawiany jako powolny i ociężały gad z szyją wyniesioną pionowo ku górze. Gdy po dłuższym czasie naukowcy doszli do wniosku, że wszystkie zauropody były zwierzętami nie wodnymi, a wybitnie lądowymi, zmienił się także sposób przedstawiania tych wielkich dinozaurów: diplodokidy (w tym Barosaurus) przez wiele lat był rekonstruowany z szyją położoną niemal równolegle względem podłoża. Niedawne badania wykazały, że były one stosunkowo elastyczne. Niektórzy naukowcy sądzą, żeby pompować krew do mózgu, serce barozaura musiałoby ważyć około półtora tony. Im większe serce tym powolniejszy rytm bicia. Dlatego krew biegłaby z powrotem do serca, zanim dotarłaby do mózgu. Z tego powodu wysunięto nawet tak radykalne hipotezy takie jak ta, że Barosaurus miał aż 8 serc w tym trzy pary w szyi! Inna hipoteza mówi o blokadzie, która przepuszczała by krew w górę, ale nie pozwalałaby cofać się w dół – wydaje się to jednak niedorzeczne, prawdopodobnie wielkość zauropodów można wytłumaczyć innym składem powietrza atmosferycznego.

Rozmiary

Barosaurus przy 27 metrach długości ważył zaledwie 10-13 ton (Paul, 2010; Benson i in., 2014), co przy wielu zauropodach z grupy Titanosauria jest wartością stosunkowo niewielką.

Barosaurus mógł być jednym z największych dinozaurów. Ogromny środkowy kręg szyjny BYU 9024 (wcześniej 5003) początkowo był przypisany przez Jensena do Ultrasauros a następnie do Supersaurus (m.in. Lovelace i in., 2007). Według niepublikowanych badań ma budowę Barosaurus (Taylor i Wedel, 2016; Taylor, online 2019a), lecz według analiz Tschoppa i in. (2015) między materiałem z typowej lokalizacji Supersaurus (zawierającym holotypową kość łopatkowo-kruczą oraz jedyny kręg szyjny - BYU 9024) a WDC DMJ-021 (zawierającym m.in. 10 niekompletnych kręgów szyjnych) nie ma różnic sugerujących odrębność gatunkową. BYU 9024 ma 137-138 cm długości, jest to więc największy znany kręg szyjny (Wedel, 2011; Lovelace i in., 2007; Wedel i Taylor, 2013), pochodzący od - jeśli przyjąć proporcje Barosaurus - okazu szacowanego na (bez uwzględnienia allometrii) ok. 50 m długości i 100 ton masy (Taylor, online 2019a; Taylor, online 2019b) i z szyją o długości ok. 17 m (Taylor i Wedel, 2016).

Etymologia

Nazwa rodzajowa Barosaurus znaczy "ciężki jaszczur" (gr. barys i sauros) i odnosi się do jego ciężkich kręgów szyjnych. Nazwa ta nie jest jednak do końca trafna, gdyż Barosaurus był lekko zbudowanym zauropodem.

Spis gatunków

Barosaurus	Marsh, 1890
B. lentus	Marsh, 1890
= B. affinis	Marsh, 1899
B. africanus	(Fraas, 1908) Janensch, 1922	= Tornieria africana
B. "gracilis"	(Janensch, 1961) Russell, Beland & McIntosh, 1980	= Tornieria gracilis [ nomen nudum ]

Bibliografia

Benson, R. B. J., Campione, N. E., Carrano, M. T., Mannion, P. D., Sullivan, C., Upchurch, P. & Evans, D. C. (2014) "Rates of Dinosaur Body Mass Evolution Indicate 170 Million Years of Sustained Ecological Innovation on the Avian Stem Lineage" PLoS Biology, 12(5), e1001853. doi:10.1371/journal.pbio.1001853.

Lovelace, D.M., Hartman, S.A. & Wahl, W.R. (2007) "Morphology of a specimen of Supersaurus (Dinosauria, Sauropoda) from the Morrison Formation of Wyoming, and a re-evaluation of diplodocid phylogeny" Arquivos do Museu Nacional, Rio de Janeiro, 65, 4, 527-544.

McIntosh, J.S. (2005) "The Genus Barosaurus (Marsh)" [w:] Carpenter, K. & Tidswell, V. (ed.) "Thunder Lizards: The Sauropodomorph Dinosaurs" Indiana University Press, 38–77.

Paul, G.S. (2010) "The Princeton Field Guide to Dinosaurs" wyd. Princeton University - Princeton i Oxford.

Remes, K. (2006) "Revision of the Tendaguru sauropod Tornieria africana (Fraas) and its relevance for sauropod paleobiogeography" Journal of Vertebrate Paleontology, 26(3), 651–669.

Taylor, M. (online 2019a) https://svpow.com/2019/06/15/supersaurus-ultrasaurus-and-dystylosaurus-in-2019-part-2-what-we-found-in-utah/

Taylor, M. (online 2019b) https://svpow.com/2019/06/16/supersaurus-ultrasaurus-and-dystylosaurus-in-2019-part-2b-the-size-of-the-byu-9024-animal/

Taylor, M. & Wedel, M.J. (2016) "How big did Barosaurus get?" SVPCA and SPPC 2016, Liverpool, Abstract Book, 30. [2]

Taylor, M.P., Wedel, M.J. & Naish, D. (2009) "Head and neck posture in sauropod dinosaurs inferred from extant animals" Acta Palaeontologica Polonica 54 (2), 213-220.

Taylor, M.P., Hone, D.W.E., Wedel, M.J. & Naish, D. (2011) "The Long Necks of Sauropods Did Not Evolve Primarily Through Sexual Selection" Journal of Zoology. doi:10.1111/j.1469-7998.2011.00824.x.

Tschopp, E., Mateus, O. & Benson, R.B.J. (2015) "A specimen-level phylogenetic analysis and taxonomic revision of Diplodocidae (Dinosauria, Sauropoda)" PeerJ, 3, e857. doi:10.7717/peerj.857

Upchurch, P., Barrett, P.M. & Dodson, P. (2004) Sauropoda. [w:] David B. Weishampel, Peter Dodson, Halszka Osmólska (red.): "The Dinosauria". Wyd. drugie. Berkeley: University of California Press.

Wedel, M.J. (2011). A monument of inefficiency: The presumed course of the recurrent laryngeal nerve in sauropod dinosaurs. Acta Palaeontologica Polonica, 57(2), 251-257.

Wedel, M.J. & Taylor, M. (2013) "Neural spine bifurcation in sauropod dinosaurs of the Morrison Formation: ontogenetic and phylogenetic implications" PalArch's Journal of Vertebrate Palaeontology, 10(1), 1-34.

Whitlock, J.A. (2011) "A phylogenetic analysis of Diplodocoidea (Saurischia: Sauropoda)" Zoological Journal of the Linnean Society, 161 (4), 872-915.