Ojoceratops

Autor:	Maciej Ziegler, Marcin Szermański
Korekta:	Paweł Konarzewski

---

Ojoceratops (ojoceratops)
Dieta	roślinożerny
Miejsce	USA - Nowy Meksyk (formacja Ojo Alamo - ogniwo Naashoibito)
Czas	Trias 252 Jura 201,4 Kreda 143,1 66 ok. 66,9-66,4 Ma późna kreda (mastrycht)
Systematyka	Dinosauria Ornithischia Ceratopsia Ceratopsoidea Ceratopsidae Chasmosaurinae Triceratopsini
Rekonstrukcja ojoceratopsa. Autor: LancianIdolatry [3]

Wstęp

Ojoceratops to rodzaj chasmozauryna żyjącego pod koniec ery mezozoicznej na terenie dzisiejszych Stanów Zjednoczonych. Według niektórych badaczy jego znaleziska mogą reprezentować rodzaj Triceratops.

Materiał kopalny

Rekonstrukcja czaszki Ojoceratops. Na biało zostały zaznaczone znane elementy. Autor: Yusuke-rex [1]

Holotyp (SMP VP-1865) - kompletna lewa kość łuskowa, być może należąca do osobnika niedorosłego. Według Jasinskiego i współpracowników (2011) wszystkie skamieniałości ceratopsydów przypisane przez Sullivana i Lucasa (2010) należą do ojoceraropsa (m.in. kości czaszki, żebra, łopatki i kość łonowa). Ponadto do ojoceraropsa mogą należeć również inne szczątki niezidentyfikowanych ceratopsydów z formacji Ojo Alamo (kości czaszki oraz kręg grzbietowy).

Budowa i ważność

Rekonstrukcja paleośrodowiska formacji Ojo Alamo wraz z dinozaurami. Para Ojoceratops znajduje się po prawej stronie. Autor: Sergey Krasovskiy. Źródło: Jasinski i in., 2020 [2].

Ojoceratops był zaawansowanym (należącym do Triceratopsini) i dużym chasmozaurynem. Porównanie wielkości znalezionych kości z Triceratops sugeruje mniejsze wymiary omawianego dinozaura. Ojoceratops był czworonożnym roślinożercą, podobnie jak inne dinozaury, które prawdopodobnie z nim współegzystowały - tytanozaur Alamosaurus i nodozauryd Glyptodontopelta. Wg Sullivana i Lucasa (2010) Ojoceratops różni się od innych chasmozaurynów unikalną morfologią kości łuskowej. Jednak niektórzy naukowcy uważają, że O. fowleri nie odróżnia się na tyle od innych ceratopsów, aby uznać jego ważność - jak zauważa Longrich (2011), szeroki, kwadratowy koniec kości łuskowej, będący prawdopodobnie cechą unikalną Ojoceratops jest obecny u co najmniej jednego osobnika Triceratops. Jeśli jest to rzeczywiście synonim, to mały róg nosowy sugeruje Triceratops horridus. Z taką interpretacją nie zgadzają się Jasinski i współpracownicy (2011). Zdaniem badaczy Longrich pominął inne cechy diagnostyczne kości łuskowej ojoceraropsa. Ponadto środkowa linia ciemieniowa kryzy wykazuje odmienną budowę niż triceratops. Na tej podstawie Jasinski i współautorzy uznają Ojoceratops za ważny takson.

Etymologia

Nazwa rodzajowa Ojoceratops znaczy "rogate oblicze z Ojo" (Ojo + gr. ceratops), czyli z nazwy formacji (pełna nazwa Ojo Alamo), w pokładach której go znaleziono. Epitet gatunkowy fowleri honoruje Denvera Fowlera, który odkrył holotyp a także inne osobniki przypisane przez autorów nazwy do Ojoceratops.

Spis gatunków

Ojoceratops	Sullivan i Lucas, 2010
O. fowleri	Sullivan i Lucas, 2010

Bibliografia

Jasinski, S. E., Sullivan, R. M., & Lucas, S. G. (2011). "Taxonomic composition of the Alamo Wash local fauna from the Upper Cretaceous Ojo Alamo Formation (Naashoibito Member), San Juan Basin, New Mexico". New Mexico Museum of Natural History and Science Bulletin, 53: 216-271

Longrich, N. R. (2011) "Titanoceratops ouranous, a giant horned dinosaur from the Late Campanian of New Mexico" Cretaceous Research, 32(3), 264-276. doi:10.1016/j.cretres.2010.12.007

Sampson, S. D., Loewen, M. A., Farke, A. A., Roberts, E. M., Forster, C. A., Smith, J. A. & Titus, A. L. (2010) "New Horned Dinosaurs from Utah Provide Evidence for Intracontinental Dinosaur Endemism" PLoS ONE, 5(9), e12292. doi:10.1371/journal.pone.0012292

Sullivan, R. M., & Lucas, S. G. (2010). "A New Chasmosaurine (Ceratopsidae, Dinosauria) from the Upper Cretaceous Ojo Alamo Formation (Naashoibito Member), San Juan Basin, New Mexico".[w:] Ryan, M. J., Chinnery, B. J. & Eberth, D. A. (red.) "New Perspectives on Horned Dinosaurs: The Royal Tyrrell Museum Ceratopsian Symposium". wyd. Indiana University, Bloomington, 169-178.