Efraasia

Autor:

Kamil Kamiński

---

Efraasia
Długość	ok. 6,5 m
Dieta	roślinożerny
Miejsce	Niemcy Bawaria (formacja Lôwenstein)
Czas	Trias 252 Jura 201 Kreda 145 66 ok. 221-214 Ma późny trias (środkowy noryk)
Systematyka	Dinosauria Sauropodomorpha
Rekonstrukcja Plateosaurus engelhardti. Efraasia była podobna. Autorka: Leandra Walters. [2]

Wstęp

Efraasia to rodzaj zauropodomorfa żyjącego w późnym triasie na terenie Niemiec. Jego szczątki odkryto jeszcze w początkach XX w., w następstwie czego ma on długą i skomplikowaną historię taksonomiczną.

Materiał kopalny

Holotyp to SMNS 11838 – niekompletny szkielet pozaczaszkowy obejmujący kręgi grzbietowe, kręg krzyżowy, niemal kompletną prawą dłoń i część lewej, kości łonowe i niepełną prawą kończynę tylną.

Materiał przypisany obejmuje kilka innych niekompletnych szkieletów. Wśród nich są również kości czaszki oraz elementy, których nie zawiera okaz typowy, m.in. kręgi szyjne i ogonowe. Łącznie znana jest większość szkieletu Efraasia (Yates, 2003).

Etymologia

Nazwa rodzajowa Efraasia honoruje odkrywcę szczątków, profesora Eberhatdta Fraasa.

Historia taksonu

Materiał kopalny, uznawany obecnie za szczątki Efraasia został początkowo podzielony i przyporządkowany do trzech istniejących już wówczas rodzajów: Teratosaurus, Sellosaurus i Thecodontosaurus jako ich kolejne gatunki. W 1908 r. Friedrich von Huene opisał T. minor i S. fraasi. Z kolei w 1913 r. Fraas nazwał nowy gatunek tekodontozaura - T. diagnosticus, ale nie opisał żadnego okazu. W 1973 r. Peter Galton przeniósł go do nowego rodzaju - Efraasia. Wraz z nadaniem nowej nazwy rodzajowej, epitet gatunkowy zmieniono z pierwotnego diagnosticus na diagnostica, by spełnić wymogi ICZN (oba człony nazwy gatunkowej muszą być tego samego rodzaju) (Galton, 1973). W 2003 r. Yates dokonał analizy materiału kopalnego należącego do zauropodomorfów z formacji Lôwenstein. Wykazała ona, że szczątki zaliczane do Sellosaurus obejmują w rzeczywistości dwa taksony. Jeden z nich został uznany za gatunek plateozaura, a drugi obejmował Teratosaurus minor, Thecodontosaurus diagnosticus i Efraasia diagnostica. Jako że najstarszą nazwą użytą dla szczątków należących do tego taksonu był T. minor, gatunek przemianowano na Efraasia minor.

Rekonstrukcja czaszki. Autor: Danny Cicchetti [1].

Budowa

Efraasia cechowała się średnimi rozmiarami ciała jak na bazalnego zauropodomorfa. Czaszka była stosunkowo niewielka i lekko zbudowana. Kość przedszczękowa mieściła 4 zęby, a więc mniej niż u plateozaura. Inaczej niż u wspomnianego krewniaka, żuchwa Efraasia była prosta i nie zakrzywiała się w dół. Kręgi szyjne były wydłużone –długość ich trzonów 2,5 razy przekraczała ich wysokość. U dorosłych okazów kość krzyżowa składała się z trzech kręgów. Charakterystyczna była budowa miednicy Efraasia. Kość udowa był tylko nieznacznie dłuższa od piszczelowej. U jednego z okazów mierzy ona 627 mm, wskazując, że Efraasia była większym zwierzęciem niż dawniej sądzono (Yates, 2003).

Spis gatunków

Efraasia	Galton, 1973
E. minor	(Huene, 1908) Yates, 2003
= Teratosaurus minor	Huene, 1908
= Sellosaurus fraasi	Huene, 1908
= Thecodontosaurus diagnosticus	Fraas, 1913
= Palaeosaurus diagnosticus	Huene, 1932
= Plateosaurus gracilis (partim)	Huene, 1932
= Palaeosauriscus diagnosticus	(Huene, 1932) Charig, 1967
= Efraasia diagnostica	Galton, 1973
= Sellosaurus gracilis (partim)	(Huene, 1932) Galton, 1984

Bibliografia

Galton, P.M. (1973). "On the anatomy and relationships of Efraasia diagnostica (Huene) n.gen., a prosauropod dinosaur (Reptilia: Saurischia) from the Upper Triassic of Germany." Paläontologische Zeitschrift 47(3/4): 229-255.

Yates, A.M. (2003). “The species taxonomy of the sauropodomorph dinosaurs from the Lowenstein Formation (Norian, Late Triassic) of Germany.” Palaeontology 46: 317-337.