José Bonaparte: Różnice pomiędzy wersjami
(Uzupełnienie) |
m (→Biografia) |
||
| Linia 45: | Linia 45: | ||
==Biografia== | ==Biografia== | ||
| − | '''José Fernando Bonaparte''' to najbardziej znany dinozaurolog z Ameryki Południowej i zarazem jeden z najsłynniejszych współczesnych paleontologów. Choć nie miał formalnego wykształcenia, stał się jednym z najbardziej cenionych badaczy dzięki wielu odkryciom. Dlatego też Narodowy Uniwersytet w Tucumán w Argentynie nadał mu 1974 roku tytuł doctora honoris causa, a rok później profesora. Spędził też dwa lata na Uniwersytecie Harvarda pod okiem [[Alfred Romer|Alfreda Romera]] i [[Alfred Crompton|Alfreda Cromptona]]. W latach 1963-2003 był członkiem Narodowej Rady badań Naukowych w Argentynie. Jest autorem 150 publikacji i 4 książek poświęconym mezozoicznym kręgowcom. Wraz ze współpracownikami odkrył między innymi nietrybosfeniczne ssaki z [[późna kreda|późnokredowej]] [[formacja|formacji]] [[Los Alamitos]]. Opisał przedtrybosfenicznego ssaka ''Vincelestes neuquenianus''. Opracował naukowo zaawansowane cynodonty i triasowe [[Archosauria|archozaury]]. Znany m.in. z badań nad dinozaurami gadziomiednicznymi i opisów wielu południowoamerykańskich [[Sauropodomorpha|zauropodomorfów]], w tym [[Sauropoda|zauropodów]], jak ''[[Argentinosaurus]]'' i ''[[Saltasaurus]]''. Na swoim koncie ma też kilka [[teropod]]ów, w tym m.in. dziwacznego ''[[Carnotaurus]]''. Rozpoznał endemiczny charakter faun lądowych czworonogów z [[Gondwana|Gondwany]] i [[Laurazja|Laurazji]] wynikający z rozdzielenia tych dwóch kontynentów przez ocean [[Tetyda|Tetydy]] w [[jura|jurze]] i [[kreda|kredzie]]. Jego ostatnie badania były poświęcone głównie zaawansowanym cynodontom z [[późny trias|późnego triasu]] [[Brazylia|Brazylii]]. Wykazują one przejściowy charakter między gadami ssakokształtnymi i morganukodontami. | + | '''José Fernando Bonaparte''' to najbardziej znany dinozaurolog z Ameryki Południowej i zarazem jeden z najsłynniejszych współczesnych paleontologów. Choć nie miał formalnego wykształcenia, stał się jednym z najbardziej cenionych badaczy dzięki wielu odkryciom. Dlatego też Narodowy Uniwersytet w Tucumán w Argentynie nadał mu w 1974 roku tytuł doctora honoris causa, a rok później profesora. Spędził też dwa lata na Uniwersytecie Harvarda pod okiem [[Alfred Romer|Alfreda Romera]] i [[Alfred Crompton|Alfreda Cromptona]]. W latach 1963-2003 był członkiem Narodowej Rady badań Naukowych w Argentynie. Jest autorem 150 publikacji i 4 książek poświęconym mezozoicznym kręgowcom. Wraz ze współpracownikami odkrył między innymi nietrybosfeniczne ssaki z [[późna kreda|późnokredowej]] [[formacja|formacji]] [[Los Alamitos]]. Opisał przedtrybosfenicznego ssaka ''Vincelestes neuquenianus''. Opracował naukowo zaawansowane cynodonty i triasowe [[Archosauria|archozaury]]. Znany m.in. z badań nad dinozaurami gadziomiednicznymi i opisów wielu południowoamerykańskich [[Sauropodomorpha|zauropodomorfów]], w tym [[Sauropoda|zauropodów]], jak ''[[Argentinosaurus]]'' i ''[[Saltasaurus]]''. Na swoim koncie ma też kilka [[teropod]]ów, w tym m.in. dziwacznego ''[[Carnotaurus]]''. Rozpoznał endemiczny charakter faun lądowych czworonogów z [[Gondwana|Gondwany]] i [[Laurazja|Laurazji]] wynikający z rozdzielenia tych dwóch kontynentów przez ocean [[Tetyda|Tetydy]] w [[jura|jurze]] i [[kreda|kredzie]]. Jego ostatnie badania były poświęcone głównie zaawansowanym cynodontom z [[późny trias|późnego triasu]] [[Brazylia|Brazylii]]. Wykazują one przejściowy charakter między gadami ssakokształtnymi i morganukodontami. |
Prócz badań nad wymarłymi stworzeniami poświęcił się również edukacji nowych pokoleń paleontologów - kształcił m.in. znanego [[Rodolfo Coria|Rodolfa Corię]]. | Prócz badań nad wymarłymi stworzeniami poświęcił się również edukacji nowych pokoleń paleontologów - kształcił m.in. znanego [[Rodolfo Coria|Rodolfa Corię]]. | ||
Wersja z 12:26, 25 sty 2014
| José F. Bonaparte | |
|---|---|
| Data urodzenia: | 14. czerwca 1928,
Rosario |
| Narodowość: | Argentyna |
| Instytucje: | National Museum of Natural Sciences w Buenos Aires
Narodowy Uniwersytet w Tucumán w Argentynie |
| Opisane gatunki: (25) |
|
Biografia
José Fernando Bonaparte to najbardziej znany dinozaurolog z Ameryki Południowej i zarazem jeden z najsłynniejszych współczesnych paleontologów. Choć nie miał formalnego wykształcenia, stał się jednym z najbardziej cenionych badaczy dzięki wielu odkryciom. Dlatego też Narodowy Uniwersytet w Tucumán w Argentynie nadał mu w 1974 roku tytuł doctora honoris causa, a rok później profesora. Spędził też dwa lata na Uniwersytecie Harvarda pod okiem Alfreda Romera i Alfreda Cromptona. W latach 1963-2003 był członkiem Narodowej Rady badań Naukowych w Argentynie. Jest autorem 150 publikacji i 4 książek poświęconym mezozoicznym kręgowcom. Wraz ze współpracownikami odkrył między innymi nietrybosfeniczne ssaki z późnokredowej formacji Los Alamitos. Opisał przedtrybosfenicznego ssaka Vincelestes neuquenianus. Opracował naukowo zaawansowane cynodonty i triasowe archozaury. Znany m.in. z badań nad dinozaurami gadziomiednicznymi i opisów wielu południowoamerykańskich zauropodomorfów, w tym zauropodów, jak Argentinosaurus i Saltasaurus. Na swoim koncie ma też kilka teropodów, w tym m.in. dziwacznego Carnotaurus. Rozpoznał endemiczny charakter faun lądowych czworonogów z Gondwany i Laurazji wynikający z rozdzielenia tych dwóch kontynentów przez ocean Tetydy w jurze i kredzie. Jego ostatnie badania były poświęcone głównie zaawansowanym cynodontom z późnego triasu Brazylii. Wykazują one przejściowy charakter między gadami ssakokształtnymi i morganukodontami.
Prócz badań nad wymarłymi stworzeniami poświęcił się również edukacji nowych pokoleń paleontologów - kształcił m.in. znanego Rodolfa Corię.
Wg Bentona (2008) José Bonaparte opisał i nazwał 25 gatunków dinozaurów, z czego (stan na 2005 rok) aż 24 są ważne z naukowego punktu widzenia. Inny słynny paleontog, Robert Bakker, nazwał go "mistrzem mezozoiku" honorując go tym samym za swój nieoceniony wkład w paleontologii, zwłaszcza w badaniu południowoamerykańskich dinozaurów.
Bibliografia
Benton, M.J. (2008) How to find a dinosaur, and the role of synonymy in biodiversity studies. Paleobiology, 34(4), pp. 516–533
Kielan-Jaworowska, Z. 2013. W poszukiwaniu wczesnych ssaków. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa, str. 1-276.
