Katepensaurus: Różnice pomiędzy wersjami
m (→Paleoekologia) |
m (→Paleoekologia) |
||
| Linia 71: | Linia 71: | ||
== Paleoekologia == | == Paleoekologia == | ||
| − | [[Plik:Rebbachisauridae.png|300px|thumb|right|Szkielet [[Rebbachisauridae|rebbachizauryda]] z systemem worków powietrznych, które wnikały w kości kręgosłupa, obniżając ich masę. | + | [[Plik:Rebbachisauridae.png|300px|thumb|right|Szkielet [[Rebbachisauridae|rebbachizauryda]] z systemem worków powietrznych, które wnikały w kości kręgosłupa, obniżając ich masę. Zmodyfikowano z: Ibiricu i in., 2017.]] |
Choć katepenzaur nie żył w pobliżu równika, w jego czasach klimat znacząco się ocieplił. Dlatego temu dinozaurowi towarzyszyły stosunkowo wysokie temperatury. Rozwój gleb na tych terenach świadczy o częstych opadach deszczu. Natomiast budowa drewna wskazuje na brak różnych pór roku. W tak wilgotnych i gorących warunkach, panujących przez cały rok, duże zwierzęta takie jak katepenzaur są narażone na przegrzanie. Przystosowaniem do takich warunków mógł być rozbudowany system worków powietrznych, które wnikały w kręgosłup ([[pneumatyzacja]]) zwierzęcia, obniżając jego masę. Taki system był szczególnie rozwinięty u rebbachizaurów, do których należał katepenzaur. W jego kręgach widać liczne doły, kanały i komory, które mogły wypełniać worki powietrzne. Dzięki temu jego mięśnie mogły wkładać mniej wysiłku w utrzymywanie lżejszego ciała i wydzielać mniej ciepła. Słabością tej hipotezy jest brak tak silnie rozwiniętych analogicznych struktur u współwystępujących tytanozaurów, które były jeszcze większe. Być może radziły sobie z przegrzaniem w inny sposób. Co ciekawe, potomkowie tych tytanozaurów - [[Saltasauridae|saltazaurydy]] - osiągnęły pod koniec [[kreda|kredy]] podobny stopień spneumatyzowania szkieletu [[konwergencja|konwergentnie]] do rebbachizaurydów. | Choć katepenzaur nie żył w pobliżu równika, w jego czasach klimat znacząco się ocieplił. Dlatego temu dinozaurowi towarzyszyły stosunkowo wysokie temperatury. Rozwój gleb na tych terenach świadczy o częstych opadach deszczu. Natomiast budowa drewna wskazuje na brak różnych pór roku. W tak wilgotnych i gorących warunkach, panujących przez cały rok, duże zwierzęta takie jak katepenzaur są narażone na przegrzanie. Przystosowaniem do takich warunków mógł być rozbudowany system worków powietrznych, które wnikały w kręgosłup ([[pneumatyzacja]]) zwierzęcia, obniżając jego masę. Taki system był szczególnie rozwinięty u rebbachizaurów, do których należał katepenzaur. W jego kręgach widać liczne doły, kanały i komory, które mogły wypełniać worki powietrzne. Dzięki temu jego mięśnie mogły wkładać mniej wysiłku w utrzymywanie lżejszego ciała i wydzielać mniej ciepła. Słabością tej hipotezy jest brak tak silnie rozwiniętych analogicznych struktur u współwystępujących tytanozaurów, które były jeszcze większe. Być może radziły sobie z przegrzaniem w inny sposób. Co ciekawe, potomkowie tych tytanozaurów - [[Saltasauridae|saltazaurydy]] - osiągnęły pod koniec [[kreda|kredy]] podobny stopień spneumatyzowania szkieletu [[konwergencja|konwergentnie]] do rebbachizaurydów. | ||
Wersja z 08:56, 16 maj 2017
| Autor: | Korekta: |
| Mateusz Tałanda |
| Katepensaurus (katepenzaur) | |
|---|---|
| Długość: | ? |
| Masa: | ? |
| Miejsce występowania: | Argentyna - prowincja Chubut
(formacja Bajo Barreal - górna część dolnego ogniwa) |
| Czas występowania | 95,8-91 Ma
późna kreda (środkowy cenoman - turon) |
| Systematyka | Dinosauria |
Rekonstrukcja ciała rebbachizaura - katepenzaur mógł wyglądać podobnie. | |
| Mapa znalezisk: | |
|
Wczytywanie mapy…
| |
Wstęp
Katepenzaur (łac. Katepensaurus goicoecheai) to dinozaur z grupy rebbachizaurydów - dziwnych zauropodów zamieszkujących Gondwanę w okresie kredowym. Nazwa pochodzi od słowa katepenk, które oznacza dziurę. Jest ono używane w języku ludu Tehuelche, który zamieszkuje Patagonię. Słowo to nawiązuje do charakterystycznych okien w wyrostkach kręgów grzbietowych, które wyróżniają tego dinozaura. Saurus oznacza w języku greckim jaszczura, a goicoecheai honoruje pana Alejandro Goicoechea. Był on właścicielem Estancia Laguna Palacios, gdzie znaleziono katepenzaura i pozwalał tam pracować paleontologom przez prawie dwie dekady. Zauropod ten zamieszkiwał tereny dzisiejszej Argentyny około 95,8-91 milionów lat temu.
Materiał kopalny
Katepenzaur znany jest z kilkudziesięciu mniej lub bardziej kompletnych kości jednego osobnika. Pochodzą one głównie ze szkieletu osiowego. Są to: trzy kręgi z przodu i środka szyi, trzy kręgi z tyłu i środka tułowia, dwa kręgi ogonowe, kawałek prawej kości czołowej, fragment łuku neuralnego, częściowo zachowane żebra szyjne, niekompletne dwa kręgi i łuk neuralny z przedniej części lub środka tułowia, trzy niekompletne kręgi z przedniej części ogona i wiele fragmentów trudnych do oznaczenia, pochodzących prawdopodobnie z kończyny i kolejnych kręgów.
W przekroju żebra tego osobnika zachowało się siedem linii zatrzymanego wzrostu. Miał więc przynajmniej siedem lat w chwili śmierci, a jego wzrost nie był jeszcze zakończony.
Oprócz tego materiału, z formacji Bajo Barreal znane są inne kości rebbachizaurydów, które mogły należeć do katepenzaura. Niestety są niekompletne lub pochodzą z innej części szkieletu niż te znane u kapenzaura. Na dodatek nie wiemy jaka była zmienność wewnątrzgatunkowa tego dinozaura. Dlatego na razie nie da się tego potwierdzić.
Krewniacy
Wśród rebbachizaurydów najbliższymi krewnymi katepenzaura wydają się limajzaur i katartezaura, które również są znane z Patagonii. Katepenzaur jest najbardziej wysuniętym na południe rebbachizaurydem, którego da się oznaczyć do gatunku. Jednocześnie był jednym z ostatnich przedstawicieli tej grupy.
Paleoekologia
Choć katepenzaur nie żył w pobliżu równika, w jego czasach klimat znacząco się ocieplił. Dlatego temu dinozaurowi towarzyszyły stosunkowo wysokie temperatury. Rozwój gleb na tych terenach świadczy o częstych opadach deszczu. Natomiast budowa drewna wskazuje na brak różnych pór roku. W tak wilgotnych i gorących warunkach, panujących przez cały rok, duże zwierzęta takie jak katepenzaur są narażone na przegrzanie. Przystosowaniem do takich warunków mógł być rozbudowany system worków powietrznych, które wnikały w kręgosłup (pneumatyzacja) zwierzęcia, obniżając jego masę. Taki system był szczególnie rozwinięty u rebbachizaurów, do których należał katepenzaur. W jego kręgach widać liczne doły, kanały i komory, które mogły wypełniać worki powietrzne. Dzięki temu jego mięśnie mogły wkładać mniej wysiłku w utrzymywanie lżejszego ciała i wydzielać mniej ciepła. Słabością tej hipotezy jest brak tak silnie rozwiniętych analogicznych struktur u współwystępujących tytanozaurów, które były jeszcze większe. Być może radziły sobie z przegrzaniem w inny sposób. Co ciekawe, potomkowie tych tytanozaurów - saltazaurydy - osiągnęły pod koniec kredy podobny stopień spneumatyzowania szkieletu konwergentnie do rebbachizaurydów.
Katepenzaur zamieszkował obszar pokryty bujną roślinnością, przez który przepływały mało kręte rzeki. Żył wśród żółwi, krokodylomorfów, pterozaurów i innych dinozaurów, które zamieszkiwały wtedy te tereny. Do tych ostatnich należał celurozaur aniksozaur, prymitywne tytanozaurydy epachtozaur i sarmientozaur, tytanozaur elaltytan, drusilazaura z tej samej grupy, znany tylko z fragmentarycznej kości szczękowej zauropod kampylodon, iguanodont notohypsilofodon, abelizauryd ksenotarsozaur. Znane są też pazury przypominające megaraptora.
Spis gatunków
| Katepensaurus | Ibiricu, Casal, Martínez, Lamanna, Luna i Salgado, 2013 |
| Katepensaurus goicoecheai | Ibiricu, Casal, Martínez, Lamanna, Luna i Salgado, 2013 |
Bibliografia
Ibiricu, L.M., Casal, G.A., Martínez, R.D., Lamanna, M.C., Luna, M., Salgado, L. 2013. Katepensaurus goicoecheai gen. et sp. nov., a Late Cretaceous rebbachisaurid (Sauropoda, Diplodocoidea) from central Patagonia, Argentina. Journal of Vertebrate Paleontology, t. 33, str. 1351-1366. DOI: 10.1080/02724634.2013.776562
Ibiricu, L.M., Casal, G.A., Martínez, R.D., Lamanna, M.C., Luna, M., Salgado, L. 2015. New material of Katepensaurus goicoecheai (SAUROPODA: DIPLODOCOIDEA) and its significance for the morphology and evolution of Rebbachisauridae. Ameghiniana, t. 52, nr 4, str. 430-446. doi: 10.5710/AMGH.24.04.2015.2830
Ibiricu, L.M., Lamanna, M.C., Martínez, R.D.F., Casal, G.A., Cerda, I.A., Martínez, G., Salgado, L. 2017. A novel form of postcranial skeletal pneumaticity in a sauropod dinosaur: Implications for the paleobiology of Rebbachisauridae. Acta Palaeontologica Polonica, t. 62, w druku. [1]
Novas, F. 2009. The Age of Dinosaurs in South America. Indiana University Press, str. 1-452.
