Pampadromaeus

Autor:	Dawid Mazurek, Mateusz Tałanda
Korekta:	Maciej Ziegler, Tomasz Skawiński, Michał Siedlecki

---

Pampadromaeus (pampadrom)
Długość	? 1,65 m
Wysokość	? 45 cm (w biodrach)
Masa	? 4,8 kg
Dieta	? mięsożerny
Miejsce	Brazylia - Rio Grande do Sul Rio Grande do Sul (formacja Santa Maria)
Czas	Trias 252 Jura 201 Kreda 145 66 ok. 233,3 Ma późny trias (środkowy karnik)
Systematyka	Dinosauria Saurischia Sauropodomorpha ? Saturnaliidae
Rekonstrukcja przyżyciowa. Autor: IJReid. [4] 1.65 m Porównanie wielkości Pampadromaeus i człowieka. Sylwetki: Phylopic.org
Mapa znalezisk
Wczytywanie mapy… {"minzoom":false,"maxzoom":false,"mappingservice":"leaflet","width":"auto","height":"350px","centre":false,"title":"","label":"","icon":"","visitedicon":"","lines":[],"polygons":[],"circles":[],"rectangles":[],"wmsoverlay":false,"copycoords":false,"static":false,"zoom":3,"defzoom":14,"layers":["OpenStreetMap"],"overlaylayers":[],"resizable":false,"enablefullscreen":false,"scrollwheelzoom":true,"markercluster":false,"clustermaxzoom":20,"clusterzoomonclick":true,"clustermaxradius":80,"clusterspiderfy":true,"geojson":"","locations":[{"text":"\u003Cb\u003E\u003Cdiv class=\"mw-parser-output\"\u003E\u003Cp\u003EStanowisko Janner, formacja Santa Maria\n\u003C/p\u003E\u003C/div\u003E\u003C/b\u003E\u003Chr /\u003E\u003Cdiv class=\"mw-parser-output\"\u003E\u003C/div\u003E","title":"Stanowisko Janner, formacja Santa Maria\n","link":"","lat":-29.699999999999999289457264239899814128875732421875,"lon":-53.2999999999999971578290569595992565155029296875,"icon":""}],"imageoverlays":null}

Wstęp

Pampadromaeus barberenai to niewielki, bazalny zauropodomorf, który żył w późnym triasie na terenach obecnej Brazylii.

Etymologia

Nazwę rodzajową utworzono od słowa pampa (wywodzącego się z języka keczua), oraz greckiego δρομεύς - biegacz. Epitet gatunkowy honoruje paleontologa Mário C. Barberenę.

Czas, miejsce i stratygrafia

Czas: zona zespołu Hyperodapedon (trias), ok. 230-228 milionów lat temu

Miejsce: stanowisko "Janner" = "Várzea do Agudo", Rio Grande do Sul (południowa Brazylia)

Stratygrafia: czerwone mułowce ogniwa Alemoa, formacja Santa Maria, grupa Rosário do Sul.

Materiał kopalny

Rekonstrukcja szkieletu Pampadromaeus barberenai. Na biało oznaczone zostały znane elementy szkieletu. Autor: Maurissauro. [2]

Holotyp (ULBRA-PVT016) to niekompletny, dysartykułowany szkielet, na który składają się częściowa czaszka, fragmentaryczne żuchwy, neurapofyza dźwigacza, obrotnik, łuk nerwowy trzeciego kręgu szyjnego, 2 żebra szyjne, 2 niekompletne przednie kręgi grzbietowe, 9 środkowych kręgów grzbietowych, około 12 żeber grzbietowych (część z nich jest niekompletna), 2 podstawowe kręgi krzyżowe, częściowy przedni kręg ogonowy, 5 środkowych kręgów ogonowych, 11 tylnych kręgów ogonowych, 8 łuków hemalnych, obie łopatki (z czego jedna niekompletna), częściowa kość ramieniowa, niekompletna k. ?łokciowa, fragmentaryczna k. biodrowa, obie k. udowe (obie niekompletne), niekompletne obie kości: k. piszczelowe i strzałkowe, k. śródstopia I, obie k. śródstopia II (z czego z jednego zachowała się tylko dalsza część), dalsze k. śródstopia III, k. śródstopia IV, paliczek dłoni IV-1 oraz paliczek stopy. Znaleziony został dalej tkwiący w pojedynczym bloku skalnym (zob. rysunek). Molina-Pérez i Larramendi w swej książce (2020) szacują wymiary tego osobnika na 1,4 m długości, 28 cm wysokości w biodrach i 3 kg masy. Materiał przypisany obejmuje 2 kości udowe: CAPPA/UFSM 0027 (Molina-Pérez i Larramendi (2020) mają wątpliwości, czy należy ona do P. barberenai, obecnie oznaczana jest jako cf. P. barberenai) oraz CAPPA/UFSM 0028 (należąca do osobnika młodocianego) (Langer i in., 2019).

Budowa i paloebiologia

Pampadrom był niewielkim dwunożnym dinozaurem gadziomiednicznym przypominającym nieco eoraptora. Jego cechy diagnostyczne to szczegóły w budowie kończyn tylnych, kość łokciowa o długości przekraczającej 80% długości k. ramieniowej oraz częściowo zrośnięte zygapofyzami na podstawowym kręgu krzyżowym. Jak na zauropodomorfa miał całkiem dużą czaszkę oraz krótką kość udową. Posiadał również cechy charakterystyczne dla teropodów, takie jak zakrzywiona w dół k. przedszczękowa, czy brak prążkowania na najbardziej wysuniętych na przód pyska zębach. Same zęby były zaś ostre, lancetowate w kształcie, jak na zauropodomorfy duże oraz lekko zakrzywione. U młodocianych osobników nie zaobserwowano występowania blizny anterolateralnej na przedniej główce kości udowej, lecz u osobników dojrzałych jest już obecna (analogicznie u buriolesta) (Müller, 2022a)

Zęby pampadroma. Źródło: Langer i in., 2019. [3]

Wspomniane powyżej cechy budowy wskazują, że pampadrom był zwierzęciem drapieżnym, które prawdopodobnie potrafiło szybko biegać (Molina-Pérez i Larramendi (2020) szacują maksymalną prędkość z jaką się poruszał na 31,4 km/h, czyli 8,7 m/s).Badanie holotypu pampadroma wskazuje, że nie wykształcił się u niego jeszcze system worków powietrznych (analogicznie nie występuje u buriolesta i herrerazauryda gnatoworaksa) (Aureliano i in., 2022).

Systematyka

Pampadrom jest zazwyczaj klasyfikowany jako stosunkowo bazalny zauropodomorf, będący taksonem siostrzanym saturnali (np: Müller i in., 2018 . Wg jednej z analiz filogenetycznych wraz z saturnalią, chromogizaurem i panfagią tworzy klad Saturnaliidae. Z drugiej strony najnowsza analiza filogenetyczna plasuje te taksony (oprócz saturnalii) jako bardziej zaawansowane od saturnalii, eoraptora i buriolesta (Langer i in., 2022).

Paleoekologia

Pampadrom żył na terenie dzisiejszej Brazylii nieco później niż staurikozaur i saturnalia. Głównym roślinożercą w jego otoczeniu był cynodont Exaeretodon, a w mniejszym stopniu rynchozaur Hyperodapedon. Na niewielkie zwierzęta polował inny cynodont - Trucidocynodon riograndensis. Największym zwierzęciem był nienazwany gatunek dinozaura wielkości staurikozaura.

Spis gatunków

Pampadromaeus	Cabreira, Schultz, Bittencourt, Soares, Fortier, Silva i Langer, 2011
P. barberenai	Cabreira, Schultz, Bittencourt, Soares, Fortier, Silva i Langer, 2011

Bibliografia

Aureliano, T., Ghilardi, A.M., Müller, R., T., Kerber, L., Fernandes, M. A., Ricardo-Branco, F., Weddel, M.J. (2023). "The origin of an invasive air sac system in sauropodomorph dinosaurs". The Anatomical Record https://doi.org/10.1002/ar.25209

Cabreira, S.F., Schultz, C.L., Bittencourt, J.S., Soares, M.B., Fortier, D.C., Silva, L.R., Langer, M.C. (2011). New stem-sauropodomorph (Dinosauria, Saurischia) from the Triassic of Brazil. Naturwissenschaften, t. 98, str. 1035-1040. doi:10.1007/s00114-011-0858-0.

Langer, M. C.; Marsola, J. C. A.; Müller, R. T.; Bronzati, M.; Bittencourt, J. S.; Apaldetti, C.; Ezcurra, M. D. (2022). "The Early Radiation of Sauropodomorphs in the Carnian (Late Triassic) of South America". [w]: A. Otero; J. L. Carballido; D. Pol (red.). South American Sauropodomorph Dinosaurs. Springer Earth System Sciences. Springer. pp. 1–49. [5]

Langer, M. C.; McPhee, B. W.; Marsola, J. C. dA. ; Roberto-da-Silva, L., Cabreira, S.F. (2019). Anatomy of the dinosaur Pampadromaeus barberenai (Saurischia—Sauropodomorpha) from the Late Triassic Santa Maria Formation of southern Brazil. PLoS ONE 14. 1–64. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0212543

Müller, R.T. (2022). "On the Presence and Shape of Anterolateral Scars in the Ontogenetic Series of Femora for Two Early Sauropodomorph Dinosaurs from the Upper Triassic of Brazil". Paleontological Research, 26(1):1-7 https://doi.org/10.2517/PR200001

Müller, R. T.; Langer, M. C.; Bronzati, M.; Pacheco, C. P.; Cabreira, S. F.; Dias-Da-Silva, S. (2018). "Early evolution of sauropodomorphs: anatomy and phylogenetic relationships of a remarkably well-preserved dinosaur from the Upper Triassic of southern Brazil". Zoological Journal of the Linnean Society. 184 (4): 1187–1248 [6]

Müller, R.T., Langer, M.C., Cabreira, S.F., da-Silva, S.D. (2015). The femoral anatomy of Pampadromaeus barberenai based on a new specimen from the Upper Triassic of Brazil. Historical Biology: An International Journal of Paleobiology, DOI:10.1080/08912963.2015.1004329

Pretto, F.A., Schultz, C.L., Langer, M.C. (2015). New dinosaur remains from the Late Triassic of southern Brazil (Candelária Sequence, Hyperodapedon Assemblage Zone). Alcheringa: An Australasian Journal of Palaeontology, t. 39, nr 2, str. 264-273. DOI:10.1080/03115518.2015.994114